Bij een accordeon op de Lindengracht
Het begon met die schuine lat linksonder. En een volle afvalcontainer was mooi meegenomen. Ik moest niet teveel van dat plankier van een marktkraam kwijtraken, en hoopte dat het wagentje van ‘Daily Pi…’ even zou blijven staan. De voorgrond zat goed in elkaar.
Die accordeonist op klompen was ook een ijkpunt, die bleef wel doorspelen. Een zinken kraamconstructie was m’n kader. Waar blijven de juiste acteurs?
Als ik dat ‘verboden toegang’ bord een beetje in het midden kon houden, kreeg ik de aandacht meteen waar ik ‘m hebben wilde. Die wilde ik voor dat witte achtergronddoek hebben. Het leek wel of ik het er zelf had opgehangen. Ik moest maar wachten tot zich de uiteindelijke oplossing aan me voor deed, de rest zou door de voorbijgangers zelf worden ingevuld.
Deze is perfect. De hoofdrolspeelster bijna precies op het snijpunt van de diagonalen. Nog net voor de muziekstandaard van de muzikant. De omstanders allemaal wat donkerder gekleed. Maar het is vooral haar blik. Als je die vergelijkt met de andere actrice die mij aankijkt, zie je het verschil in emotie. Deze vrouw draagt leed met zich mee, maar weet wat ze wil. Ik herken dat wel. Zij heeft hier de broek aan, ook al is ze het kleinst van allemaal. Hoe belangrijk en invloedrijk die man die ze door de drukte leidt ook mag zijn.
Ze doen me altijd denken aan Matisse en zijn model, in 1939 in Parijs gefotografeerd door Brassaï. Een Polynesische (?) muze met Matisse in witte doktersjas tegenover haar. Het lijkt bijna of hij haar moet onderzoeken. Ook al is zij naakt en weerloos, hij kan niet zonder haar. Ik hoor hem tegelijk brommen en neuriën. Dit gaat wat worden, net als hier op de Lindengracht.