Le Bleu
Niet zo prettig om hier naar te kijken, lijkt me. Krassen, druipers en gedeeltelijke overbelichting zorgen ervoor dat je eerst een hoop ruis moet omzeilen om aan de essentie toe te komen. Dan kijk ik liever weg, ik wil graag vriendelijk worden bediend.
Dan liever een geretoucheerd beeld? Ik geef veel betekenis aan die krassen rechtsonder, die je aan palmbomen in amateurlandschapjes of tekenfilms doen denken. Zo zet je even een sfeertje neer, vast de bovenwindse eilanden. Lastig om langs dat vervelende gereflecteerde licht heen te kijken, zoals een verkeerd gericht spotje je dwingt om een afbeelding aan de muur maar vanuit één hoek te kunnen bekijken. De zachte weerkaatsing op dit plastic doet aan een lichtbak denken.
En dat was precies wat ik aantrof toen ik door de NDSM loods in Amsterdam Noord zwierf. Grote lichtbakken met abstracte kleurentableaux die verloren in een gangpad stonden. Waarschijnlijk te groot om in je atelier te houden. Deze maakte me meteen nieuwsgierig, ondanks de beschadigingen en dat valse licht. Ik moest er gewoon doorheen kijken. Werd ik aangetrokken door deze kleur blauw? Yves Klein, Rothko? Wat voor licht zat hier achter? Zou je het ook een voorstelling kunnen noemen?
Het doet me herinneren aan het veilige gevoel van een binnenzee-tje. Te klein om al echt in zee te mogen staan, was dat een mooie voorbereiding op later, als je groot was. Het voelde altijd wat warmer aan. En je werd ook nooit natter dan je knieën, tenzij je ging zitten. Iedereen liep er maar doorheen op weg naar die gevaarlijke, grauwe golven. Dit was tenminste helder water, overzichtelijk en rustig.
