franfotoblog

Fotos Fotos

Eigenlijk onbegrijpelijk dat er nog zo’n fotocabine stond. Op armlengte had de selfieterreur hier toch voorgoed een eind aan gemaakt? Schijnbaar was dit ‘old school’, het ouderwetse, échte bewijs dat je bij elkaar hoorde. En je had meteen een papieren resultaat in handen, niet op een schermpje. COOL!

Dat was een reden om deze foto’s te maken. De gewoonte van het meisje met de pet om alles met je telefoontje vast te leggen, zelfs als dat het maken van een foto van jezelf is, was een bonus. En voor mij het verdubbelen van het begrip “Fotos”, door er opnieuw een foto van te maken. Of het bevestigen van een kermisfotografietraditie. En die vijf brutale letters.

Maar er ontstond ook iets anders. Zo’n hokje is een wereldje in de werkelijkheid. De suggestie van privé. Meestal hebben dit soort cabines een gordijntje. Had ik deze foto’s ook gemaakt als dat dicht was? Ik denk het wel. Een handeling in het openbaar, zo’n gesloten gordijntje en een paar benen die daar onderuit steken; de goedgelovigheid van iemand die zich onbespied waant op een kermisterrein.

Sommige fotografen willen het pure, ongeposeerde, vastleggen. Te herkennen aan hun donkere kleding, ik ben er niet. Daarmee wordt ook een soort eerlijkheid gesuggereerd. Alsof er per ongeluk een foto van bestaat. Ze willen niet tussen het beeld en de toeschouwer komen. Onbedorvenheid bestaat alleen als het onderwerp zich dat niet bewust is. Die onschuld speelde zich ook voor mijn ogen af, twee meisjes die zich schaamteloos staan aan te stellen in een hokje. Eigenlijk was ik jaloers op ze.

Bakfiets & bakvis

Toen ik bij de Pride grachtentochten op de hoek van de Prinsengracht en de Rozengracht onder de Westertoren stond, dacht ik even aan George Hendrik Breitner, die hier ooit een dienstbode had gefotografeerd.

Ze moet bijna op dezelfde plek hebben gelopen als waar nu de man met die bakfiets stond. Ik stel me altijd voor dat George, al fotograferend, op weg was naar zijn woning aan de Bloemgracht. Altijd op zoek naar volkse vrouwen met een uitstraling, moet hij heel gelukkig zijn geweest met dit dienstmeisje.

Niet alleen door de perfecte compositie maar ook doordat ze net door een zonnestraal loopt. De leegte om haar heen benadrukt haar hoofdrol. Ze heeft het uniform dat bij haar dienstbetrekking past en ze is onderweg voor een kleine opdracht. Het moet dringend zijn geweest; deze kleding is niet voor buitenshuis. Bijna alle dienstmeisjes die ik heb gekend kwamen niet uit de stad waar ze werkten. Om zo over straat te gaan in een grote stad, moet  een vrijgevochten gevoel hebben gegeven; ze had een functie én werk.

In “Kees de Jongen” van Theo Thijssen komt Kees in die tijd, vanuit de Jordaan, ook vaak langs de Westerkerk. Altijd gestuurd om een boodschap, zoals het afbetalen van een lening in de Raadhuisstraat of het innen van een openstaande rekening op de Weteringschans. Soms zelfs “helemaal achter het Vondelpark”. Kees maakt zich altijd druk over wat voorbijgangers allemaal wel niet van hem zullen denken en hoe hij z’n gedrag daar bij aan kan passen. Maar in z’n dromen doet hij toch gewoon waar hij zelf zin in heeft.

Dit meisje lijkt er geen last van te hebben, te veel in gedachten. Ze fronst, heeft rimpels op haar voorhoofd. Het kan het zonlicht zijn of enige bezorgdheid om haar smetteloze witte schort op straat niet te besmeuren. Die malle schilder met z’n camera heeft ze nooit gezien.

Backtothestreet

Een kleine tentoonstelling tegen de zijmuur van Key-Color, in de Hartshoorngang. Maker onbekend. Op iedere foto staat rechtsonder: backtothestreet.

“Backtothestreet est né a la fin 2014 après avoir vu “Faites le mur!”, le vrai faux documentaire de Banksy. C’est à ce moment que la décision de coller mes photos sur les murs de la ville, m’ait apparu comme une évidence: Rendre à la rue ce que je lui avais pris.”

Visite le website!
www.backtothestreet.com

Groeten uit Tilburg 5

Is dit de blik van een vreemde die je in de gaten houdt of ga je dadelijk bij haar op bezoek? Is de foto gemaakt om de strakke kadrering of de vreemde houding? Het lijkt er op dat deze vrouw met iemand in gesprek was en haar blik even naar buiten liet dwalen en toen de fotografe bezig zag. De tijd stond stil, allang weer vergeten.

Een momentje van niks. Roept het gevoelens van wantrouwen op, wij houden U in de gaten? Als ik de foto wat uitvergroot zie ik iets van een lichte glimlach, het lijkt eerder een verrassing dan opgelegd pandoer. Is het een aankomst- of een vertrekfoto? Het opzij kijken zegt me dat het bezoek nog gaat plaatsvinden, deze vrouw was met iets anders bezig. Bij een vertrekfoto had ze zichachter het raam opener opgesteld.

De foto van het meisje in het wit is een indirecte foto. Ze poseert voor iemand anders. Z’n jasje hangt nog aan de deurknop. Aan haar lengte en de volkomen witte kleding is te zien dat het om een plechtige communie-dag ging. De fotograaf wilde naar buiten voor het licht, maar niet te ver van huis. Het kader van de voorkamerruit gaf vastigheid en zo poseert dit meisje in haar onbevlekte verschijning voor een nieuwbouwhuis. De grootte van het venster was een doorbraak in het naoorlogse bouwen, de doorzonwoning. Als hier een voetballer had gestaan, zou hij dit huis zelf verdiend hebben. Hij zou er groot op staan, het huis als achtergrond. Dit meisje is een onderdeel van een straat, ze verblijft hier maar tijdelijk.

Dit is bewijsfotografie, er is iets bereikt. Een nieuwe woning en die mijlpaal in het leven van een katholiek meisje. Bij je plechtige communie legde je je doopgeloftes af, nu niet meer als een onwetende pasgeborene, maar als jonge puber. Veel later zou vast meer strubbelingen hebben opgeleverd.