Per ongeluk
Dit zal niet de bedoeling zijn geweest. De roze rafelrand aan de linkerkant is ontstaan toen de camera gesloten werd en het rolletje nog niet was doorgedraaid. Een zuinige fotograaf. Eigenlijk zo’n moment waar je, als je gaat fotograferen gauw doorheen wilt. Twee ‘blinde’ opnames, dan onbelichte film voor de lens. Ondertussen doe je maar wat.
Het moment dat je een keuze maakt in beeldhoek en onderwerp is er nog niet. Dit zijn de laatste voorbereidingen. Je denkt er nauwelijks over na. Eigenlijk pure onschuld. Er zit ook spanning in. Bestaan er afbeeldingen die echt over niets gaan? Of willen we overal betekenis in zien? Het lijkt op zoiets als tussen de regels door te lezen. Je zult het met restjes moeten doen als de hoofdboodschap nog ontbreekt.
De details zeggen genoeg. Een barometer en een thermometer duiden op controle, de regelmatige afwisseling in grootte van de geplaatste beeldjes op de ombouw boven het raam versterken dat. Een nostalgisch lampje met glazen kap, twee schilderijen en een hangplant vlak naast elkaar boven ooghoogte, duiden op een kleine ruimte. Ergens anders was geen plek. Ik wil niet nadenken over hoe je die plant iedere keer weer van water moet voorzien. Alleen die twee donkere rechthoekige vormen blijven een raadsel.
En wat doet de hoofdpersoon? De opgetrokken schouders duiden op vooroverbuigen, alsof er net iemand met gestrekte armen gaat zitten. Opstaan zou ook kunnen. Nogal dichtbij, deze persoon moet zich van de fotograaf bewust zijn. Als je de omvang van het hoofd en die schouders afzet tegen deze omgeving krijg ik weer het gevoel van een kleine behuizing. Die twee ramen zo dicht naast elkaar; misschien een woonwagen? Het schuine plafond maakt dat alles wel swingt.
En de foto heeft de belofte van een nieuw begin in zich. Het moment van: “Ga zitten, we moeten eens even overleggen”. Dat het nog alle kanten op kan gaan. Het begin van een interview? Geen toeval dat die sfeer samenhangt met deze inloopfoto.