franfotoblog

15 | 7 | 2020
17

Vamos a la Playa

De strepen op het staartvlak waren in gebruik tussen 1961 en 1971. Het kroontje dat de KLM koninklijk maakte, was teruggebracht tot 4 bolletjes, een streepje en een kruisje. De dynamische, cursieve KLM letter van het vorige logo, is nu een volvet breed statement geworden, wars van romantiek. Het begin van een expansief tijdperk. 

Iedereen is hier luchtig gekleed, wel wat formeel. Alsof er een dresscode voor iets plechtigs is afgesproken. Men sluit goed aan, dit is een groep. Allemaal hetzelfde doel, dat aan dezelfde voorwaarden gaat voldoen. Ik ben blij met de naam Iberia bovenaan, Ibiza ligt om de hoek. Je moest nog wel een trap naar boven beklimmen. Dat paste bij een trip naar goddelijke oorden. Dat wilde je vasthouden. Het liefst in kleur. Ook al moest je dan even uit de rij. 

Ik vond een doosje dia’s tussen vuilniszakken op het Weteringplantsoen. Het waren de hoogtepunten uit een jaar. Een trouwerij, het kerstfeest en de vakantie. Een bruidspaar poseert naast een Borgward. Een vrouw waggelt op een feest achteroverhangend onder een bezemsteel door, zij doet de limbo. Anderen gaan rond met schalen vol gevulde eieren. Al die vrouwen zitten later ook weer op een terras, in de verte staat een vliegtuig klaar op een taxibaan. Er is maar één vrouw met een hoedje. Op iedere foto is ze het stralende middelpunt. Hierboven staat ze net op het punt de cabine binnen te gaan. Dat hoedje blijft op, vol feestelijke verwachting. Anders ben je niet echt op vakantie geweest. 

9 | 7 | 2020
16

Apache

In het boek ‘De wereld volgens Bob van Dam’, staan foto’s van Cliff Richard en The Shadows uit 1961. The Shadows hadden een jaar daarvoor hun eerste hit met ‘Apache’. Hoe je dat uitsprak; ‘Aah-Petsjie’ of, wat Hollandser, als ‘Aah-pagge’ zoals in ‘Plagge’, wist niemand. Eerste klas HBS. 

De troubadour met z’n akoestische gitaar verdween even achter een volledig elektrisch geluid. Geen teksten meer, alleen een melodie. Elektriciteit om de elektriciteit. De toekomst. De sologitarist, Hank B. Marvin, wilde niet alleen de bril van Buddy Holly, maar ook zijn Fendergitaar. Na ‘Apache’ werd het een magisch instrument. Daar viel een hoop op te ontdekken. Net zoals bij de Moog Synthesizer in de zeventiger jaren. 

Cliff Richard wist hoe hij een gitaar vast moest houden. In zijn eigen televisieshow deed hij ‘een Hank B.’ en speelde, met bril, zijn versie van ‘Apache’. Tenenkrommend om te zien hoe hij eerst zijn collega zelfgenoegzaam imiteert, en daarna verandert in een betrapte kleuter als de meester naast hem staat en over zijn schouder meekijkt. 

Zie:  https://www.youtube.com/watch?v=PbYXqPIqHsE 

Nieuw was de manier waarop Marvin het ‘Pookje’ gebruikte. Met de tremelo-arm kun je klanken verlengen, verhogen en verlagen. Op de foto onder zijn linkerhand. Bij ‘Apache’ hoorde ik voor het eerst hoe je elektrisch landschappen tevoorschijn tovert. Ik zie altijd de Grand Canyon voor me. Sergio Morricone moet toen hetzelfde hebben gehoord. 

The Shadows zijn altijd beschouwd als keurige mensen, maar in het eerste ‘Apache’ filmpje op YouTube, denkt bassist Jet Harris (op de foto in harige trui) daar wat anders over. 

Zie:  https://www.youtube.com/watch?v=EzgbcyfJgfQ 

Rokend spelen gaat wat lastig, dus knelt hij z’n sigaret tussen z’n snaren. Het nummer duurt hier 2.53 min. Hoe houd je zonder ingreep het vuur brandend? Op 1.25 min, lijkt de sigaret opeens weer wat aangegroeid. Maar tenslotte neemt hij nog een laatste haaltje (2.43 min.), voordat hij de peuk met z’n puntschoen genadeloos uittrapt.
Bah-d Boy.

4 | 7 | 2020
15

Der Ganzomsonst

Der Ganzumsonst - uit “Zie de mannen vallen”- Hauser Orkater
geschreven door: Chris Bolczek (l) & Thijs van der Poll (r) 

Ich bin der Ganzumsonst
Für mich kommt nichts im Frage
Ich bin der Mangelmensch
mich grauen alle Tage

Ich habe keine eigene Weise
Das Leitmotiv ist mir verstorben
Mit dem Suchen aller Arten
habe ich mir die Lust verdorben 

Weshalb? denke ich immerzu ein Ganzumsonst
Noch so oft ein Fragezeichen?
Könnte es nicht ein Anderer sein?
Warum Ich?
Die Abwesendheit die meinen Alltag stört
Sie ist nicht erwünscht 

Unerzwinglich
Ganz niedrig
Ohne Gegenstand
Umsonst, umsonst, umsonst und ewig immer 

Mein Anteil an dem Dasein
Unwichtig
Jede Tat und jede Leistung
Nichtig
Alle Mühe all das Trachten
Vergeblich
Die Unfähigkeit jedoch erheblich 

Ich kan nicht durchhalten
Beschlüsse kommen nimmer
Und wie einfach auch die Frage ist
Die Antwort fehlt mir immer 

Zie:  Der Ganzumsonst - YouTub#B0C735 

Het is er nog, al is het een beetje aha-sync!

27 | 6 | 2020
14

Dit boek

Het kan bijna geen toeval zijn geweest, dat op woensdag 24 juni in een vitrine in Amstelveen die prachtig vormgegeven bundel van Hans Sleutelaar en Armando uit 1967 zich aan me opdrong. Een zilveren cover met diepzwarte runetekens: ”SS”. Daarboven in volvette schreeflozen: “de ss | ers“. 

Letters met een eenvoudig zakelijk karakter. Kariger kon niet. De metallic cover straalt afstandelijkheid en neutraliteit uit. De ontwerper, Leendert Stofbergen, had het tweede teken van de titel “SS” iets laten zakken. Ik heb dat altijd gezien als een ingreep om niet vast te zitten aan dat beruchte logo. Dit is geen boek dat de nazi ideologie beter maakt, maar uit elkaar haalt.Toen al controversieel. 

Meteen gekocht. Voorin staat een opdracht: “Voor mijn oude strijdgenoot Jacob Tervis (?)  9-7-1969 J. Hartman (?)”. De namen zijn niet goed te lezen. Maar het woord “strijdgenoot” geeft te denken. Of toch niet, ik wil er niets mee te maken hebben. 

Ik hoop dat het bekijken en bestuderen van alles wat met de nazicultuur te maken had, ooit zonder een erfelijke belasting mogelijk is. Er zullen generaties komen die niet meer weten wie Hitler en iemand als Boris Becker is. Niet uit onwil of dommigheid. Er is andere geschiedenis tussen geschoven. 

Omdat ik de tweede wereldoorlog gelukkig niet heb meegemaakt, voel ik me er ook niet mee belast. Dat het een ijkpunt is om goed van kwaad te onderscheiden, heb ik meegekregen van m’n ouders en de cultuur waarin ik ben opgegroeid. Maar ik beschouw het als aangeleerd. Ik wil geen gevoeligheden waar je altijd rekening mee moet houden. Ik blijf liever onafhankelijk. 

Dit boek gaf een eerste aanzet om de stem van de andere kant te horen. Een objectieve kijk, doordat de samenstellers  acht oud-ss’ers vrijelijk aan het woord lieten. De stijl van Armando en Sleutelaar leest als een soort monologue intérieur van deze nederlandse vrijwilligers. Er zit geen filter tussen, we moeten zelf onze conclusies trekken. Eindelijk los(?) 

Hans Sleutelaar is donderdag de 25e juni overleden.