Door of Perception
De winkel blijkt gesloten. In de toegangsdeur hangt de mededeling: “FUCK THE SYSTEM”, This is "THE END”, Jim Morrison. Naast een hoes van de eerste Doors LP. Is dit de noodkreet van een muziekhandelaar, of algemene ontevredenheid over de Corona bestrijding?
Ik kocht die LP in 1967, voor fl.14,50 bij Concerto. Helaas een franse persing waardoor de fantastische fotomontage van Guy Webster op de voorkant werd ontsierd door logootjes en merknamen. Maar het was alles of niets met die Doors; ik kocht ‘m. Het is een van de beste debuutalbums die ik ooit hoorde. In dezelfde klasse als die van Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Moby Grape en Aretha Franklin uit dat jaar.
Ik had wel moeite met de belettering. Het was voor het eerst dat je een bandnaam als logo zag. Afgeleid van kistletters, maar dan aangepast. Waardoor het voor mij teveel met consumptie en grootkapitaal was verbonden. Kistletters hebben een anoniem karakter, zoals de letters op goederenwagons. Het stond ook niet op hun basedrum. Dit beeldmerk had meer te maken met de visie van het Elektralabel dan met de band.
Toen ik de documentaire “When You are Strange” onlangs zag, begreep ik weer waarom ik Jim Morrison eigenlijk niet mag. Altijd excuses, altijd het slachtoffer van iets. Dat begon ooit met een regel tekst. Buiten de overdreven pathos en het mystieke taalgebruik van Morrison, deed hij ook nog iets aan de ‘revolutie’. Alles moest anders!
Ik vond “We want the world, and we want it now” (uit: “When the Music is Over”) waarna hij ineens in een vreselijk gekrijs uitbarstte, eerder de kreet van een verwend kind dat gewend was z'n zin te krijgen. Maar Messias Jim zou ons leiden. We moesten allemaal wel ‘vrij’ zijn, zoals hij ons telkens voorhield. Klonk me toch iets te dictatoriaal.
Toen ik eenmaal bewegende beelden had gezien was de afgang compleet. Zoals slechte boxers ging hij snel naar de grond, maakte rare sprongen of bleef ‘dood’ liggen nadat hij was ‘gesneuveld’ als “The Unknown Soldier”.
Hier was iemand naar voren geschoven die daar eigenlijk liever nooit gestaan had, maar niet kon kiezen tussen imago en ambitie. Zonde van die, geduldige, prima muzikanten.