Open doekje
Deze foto was ook als prentbriefkaart verstuurbaar. Er staan lijnen en stippellijntjes op de achterkant. Meegedrukt is ook een adres van de fotograaf: “Corn v.d. Maath Vuchterdijk 87 ’S Bosch”.
Het is dat gebaar aan het doek. Het heeft iets uitnodigends en fatalistisch. Moeten wij haar achterna, of gaat ze iets geheimzinnigs laten zien? Volg mij, of Hallo Hades? Het begint met die hand op de linkerheup, dan een koket geheven knie. De voet maakt het af, eindigend in een prachtige schoen. De zachte glans van het leer weerspiegelt een extra lamp. Alleen die hand aan het gordijn en de linkerschoen zijn scherp. Heeft hij/zij iets met dansen? Theatrale gordijnen suggereren dat, maar de rand van het vloerkleed en de vloerbedekking (balatum?) brengen je ineens weer terug in een huiskamer of een fotostudio.
Dan het gezicht. Een open rechterhelft, vriendelijk en bijna mannelijk. De perfect aangelichte linkerhelft heeft geen enkele uitdrukking. Flinke onderkaak, kleine mond. Is de foto bedoeld als portret of ter promotie? Zitten we voor of achter het scherm?
Al die tegenstrijdigheden maken dat ik er steeds weer naar moet kijken in de hoop dat ik er vandaag wel een oplossing voor vind.
Iemand heeft ooit veel om deze foto gegeven. Ik vond ‘m in een goedkoop, bruinberookt metalen lijstje. Het steuntje aan de achterkant van verschoten nepfluweel is doorgezakt, en wordt met een veiligheidsspeld op z’n plaats gehouden. Er zitten nog papierresten op de achterkant, deze foto is ooit uit een album met zwarte bladzijden losgetrokken. Ik kan nog net “1933” ontcijferen.
In iedere hoek drie punaisegaatjes, de foto is meerdere keren verhangen. Ook de vorige bewonderaar kwam er niet los van.