franfotoblog

Mistig

Het liefst zou ik het hier bij willen laten, dit beeld moet voldoende zijn.

Maar waarschijnlijk bent u niet op de hoogte van wat er hiervoor en hierna gebeurde. Het is een openingsscène uit de detectiveserie ‘Ridley’. Pure schoonheid, die suggestie dat je vanuit het niets iets begint. Dat het wel wat mistig mag lijken, maar dat het ons allemaal duidelijk zal worden als we maar blijven kijken.

We zullen het moeten doen met drie elementen: een auto, een hekje en een donkere nacht. In de nacht is alles mogelijk. Dat hekje staat voor het platteland, niet de stad. Daar zou je opvallen als je ‘s nachts iets aan het doen bent. Het hekje is een zwakke bescherming van iets dat privé is, maar dadelijk volkomen genegeerd zal gaan worden. De onbekende bestuurder van deze auto heeft verdere plannen. We krijgen hem niet te zien, twee koplampen zijn voldoende.

Men had ook gekozen kunnen worden voor een normaal shot in het donker, maar die mist maakt alles nog onrealistischer; hier is echt op gewacht of er is flink gesproeid.

Er moet een lijk worden weggewerkt. Om de kijker meteen op het verkeerde been te zetten, verschijnt de moordenaar een paar minuten later zelf in beeld op de plaats delict. Hij doet zich dan voor als belangstellende die een weblog bijhoudt over ‘real crimes’ en zijn nieuwsgierigheid nou eenmaal niet kan bedwingen. Maar dan is hij op de fiets.

Dichte Deur

Zou men dit in 1955 begrepen hebben? Slordig en scheef camerabeeld, een bos haar van iemand die in de weg staat, onduidelijke schilderijtjes, een intercom met beveiligingsoog en een witte deur die naar een nooduitgang verwijst. Beter kan niet.

Eigenlijk moet je voorkennis hebben, maar het blauwe inzetje geeft aan dat Lars Geerts ons ‘Vanuit Den Haag’ hierover uitleg zal gaan geven. We moeten het nog even doen met een jachtig beeld; de camera is zoekende. Ieder moment kan de leider van de grootste partij naar binnen stappen of is het naar buiten komen, om wat te zeggen over een overeenkomst tussen vier partijen die een regering gaan vormen.

Je ziet ze in alle haast een camerapositie kiezen, maar we hebben in ieder geval vast beeld. Officieel geluid moet nog komen, maar er kan niet gewacht worden op het Journaal van acht uur, het moet nu te zien zijn op de radio. De enige aanwijzing dat dit echt om iets heel belangrijks gaat is een sticker op de smetteloze deur: “Branddeur niet blokkeren”. Daar spreekt urgentie uit; als het fout gaat, is dit de uitgang naar een veiliger omgeving. U bent gewaarschuwd.

Misschien stapt hier direct een man naar binnen die nog net niet in brand staat en net op tijd een laaiende vuurzee achter zich heeft gelaten. Rook uit zijn oren? Ondertussen moet Lars de lege stilte vullen met nietszeggende mededelingen en kan niet anders dan in herhalingen vallen. Altijd spannend, hoe lang houdt hij dit vol? Als er uiteindelijk niets gebeurt, worden we terug naar de studio geschakeld en pakt Andrew Makkinga de draad van het interview met Steffen Haars weer op. Hij krijgt er twee seconden voor, want nu is er nieuws uit Den Haag.

Koningsdag, NDSM Vrijmarkt

Deborah Turbeville, Studio St. Petersburg: 50 cent.

Schaamte

Als een jonge vrouw in een televisiereportage op straat even haar broek laat zakken, word ik onrustig. Er komen te veel signalen op me af. Heftige. In het tv programma ‘Nieuwsuur’ werd verslag gedaan van de pro-Palestina demonstratie van studenten en docenten van de Universiteit van Amsterdam.

Een onderdeel ging over het geweld dat de ME had gebruikt. Bij de eerste bezetting op het Roeterseiland was die hard opgetreden. Een jonge vrouw vertelde dat er met gummiknuppels ingeslagen was op mensen die de orde niet hadden verstoord en met hun armen omhoog geen weerstand boden. Om het resultaat ervan te tonen liet ze het gevolg zien. Waardoor was ik geschokt? Het ging om meer dan bont en blauw.

Allereerst het opkomen voor een goede zaak en hoe dat afgestraft wordt door een bende knuppelaars. Dan de moed van zo’n vrouw om zich daar aan bloot te stellen. Ik kan me niet voorstellen, hoe dat voelt als je zo’n dreiging voelt toenemen en je zelf machteloos bent. Terwijl je gelijk hebt.
Opvallend was de beheerste manier waarop ze hier verslag van deed. Geen felle aanklacht, geen verlangen om medeleven, eerder het constateren dat haar dit overkomen was.
Dan die ontkleding in het openbaar. Ergens deed het me denken aan het kaalscheren in 1945 van vrouwen die met Duitse soldaten waren omgegaan. Dit leek er op. Je moet blijkbaar een publiekelijke vernedering ondergaan omdat je diepste gevoelens of standpunten niet overeenkomen met iedereen.

Zo’n blote dij lijkt op een soort schaamteloosheid, maar deze vrouw was die schaamte voorbij; het was te erg wat er hier was gebeurd. Ik had het niet gedurfd.

Beeld: NOS/NTR