Tentjes in het Stedelijk
Het is erg verleidelijk om de titel van deze tentoonstelling, ‘This Will Not End Well’ als waarschuwing aan het publiek te zien. Alsof Nan Goldin zich van te voren heeft willen indekken tegen een toekomstige teleurstelling. Is dat ooit over haar gezegd?
Net zoals je op de kermis boven een tent “De vrouw met drie borsten” ziet staan, wil je naar binnen om te zien hoe ze dat voor elkaar krijgen. Zo is de tentoonstelling ook ingericht, in een donkere kelder staan zes afzonderlijke tenten waar je meestal op de grond moet zitten omdat er te weinig zitruimte is ingepland. Het Stedelijk vindt dat je haar werk niet al te serieus hoeft te nemen.
Ergens wat langer naar kijken is je niet gegund, duizenden dia’s schieten aan je voorbij over verveelde mensen met problemen. Veel bloot en vaak in bad of in bed. Een andere wereld. Om het negatieve karakter van het getoonde wat te verluchten laat Goldin ook dia’s van kinderen zien. Maar altijd naar haar uitgangspunt, iedereen moet wat te doen te hebben op haar foto’s. Nooit uitgaande van een kind zelf.
De dia’s worden vertoond met stukken toepasselijke muziek. Ik had gehoopt hier iets van de vernieuwing te horen die zij in het denken over fotografie had veroorzaakt. Maar alles was terug te voeren naar wat ik al geprojecteerd zag. Toen er een kind met een helmpje in beeld kwam en ze daar uit ‘Space Oddity’ van David Bowie over ‘Major Tom’ de quote “put your helmet on” lieten horen, wilde ik wel weer naar buiten.
Jammer. Ik herinner me de gezonde schok die haar boek ‘The Ballad Of Sexual Independency’ uit 1986 bij me teweeg bracht. Eerst wilde ik haar manier van werken niet accepteren, daarna deed ik het af als wel wat al te gemakkelijk. Toen realiserde ik me dat ik dat gevoel ook had toen ik voor het eerst punkmuziek hoorde. En hoe hard dat toen nodig was.
Hoe kon ik mijn cursisten nog verder het belang van de klassieken in de fotografie uitleggen en tegelijk deze snapshots van haar als even indringend laten zien? Deze tentoonstelling maakte duidelijk dat we al weer veel verder zijn. Ook dankzij Nan Goldin.
