Schaamte
Als een jonge vrouw in een televisiereportage op straat even haar broek laat zakken, word ik onrustig. Er komen te veel signalen op me af. Heftige. In het tv programma ‘Nieuwsuur’ werd verslag gedaan van de pro-Palestina demonstratie van studenten en docenten van de Universiteit van Amsterdam.
Een onderdeel ging over het geweld dat de ME had gebruikt. Bij de eerste bezetting op het Roeterseiland was die hard opgetreden. Een jonge vrouw vertelde dat er met gummiknuppels ingeslagen was op mensen die de orde niet hadden verstoord en met hun armen omhoog geen weerstand boden. Om het resultaat ervan te tonen liet ze het gevolg zien. Waardoor was ik geschokt? Het ging om meer dan bont en blauw.
Allereerst het opkomen voor een goede zaak en hoe dat afgestraft wordt door een bende knuppelaars. Dan de moed van zo’n vrouw om zich daar aan bloot te stellen. Ik kan me niet voorstellen, hoe dat voelt als je zo’n dreiging voelt toenemen en je zelf machteloos bent. Terwijl je gelijk hebt.
Opvallend was de beheerste manier waarop ze hier verslag van deed. Geen felle aanklacht, geen verlangen om medeleven, eerder het constateren dat haar dit overkomen was.
Dan die ontkleding in het openbaar. Ergens deed het me denken aan het kaalscheren in 1945 van vrouwen die met Duitse soldaten waren omgegaan. Dit leek er op. Je moet blijkbaar een publiekelijke vernedering ondergaan omdat je diepste gevoelens of standpunten niet overeenkomen met iedereen.
Zo’n blote dij lijkt op een soort schaamteloosheid, maar deze vrouw was die schaamte voorbij; het was te erg wat er hier was gebeurd. Ik had het niet gedurfd.
Beeld: NOS/NTR