6 | 3 | 2024
373
The Crack
Door de attente Marc Tilli weet ik nu hoe de cover er uit gaat zien van een biografie over de popgroep Josef K. De verwachting is dat het boek in juni op de markt zal komen. Dit ‘uitlekken’ zal vast een mediastrategie van de uitgever zijn.
De foto is gemaakt in 1982, in het voormalige Huis van Bewaring aan de Weteringschans in Amsterdam. Het was mijn eerste betaalde opdracht voor een popmuziekblad, Vinyl. Het gebouw stond leeg, was verlaten. Een verwijzing naar het boek van Franz Kafka, een ideale locatie voor een groep met die naam. Geen pottenkijkers, veel sfeer en mogelijkheden. Ik vroeg me wel af of dit zomaar kon, als je bedacht wat hier in de oorlog had plaatsgevonden. Maar het ging me niet om de historie, iedere benauwde ruimte had gekund. Om het effect van een gekantelde, achterovervallende, wereld te versterken heb ik hier m’n camera wat scheef gehouden. Een groothoek versterkte dat gevoel.
Zoals een componist maar heeft af te wachten hoe een dirigent met zijn werk omgaat, is er een verband tussen de fotograaf en de grafisch ontwerper. Dit resultaat bevalt me. Door de toevoeging van de tekst is er een uitgebreidere versie ontstaan. Die drummer op rechts heeft er nu een nieuwe functie bij en is niet alleen meer nieuwsgierig naar het afdak. Er hangen letters in de lucht. Blijkbaar is wat ik toen dacht nog steeds te begrijpen.
25 | 2 | 2024
372
Hut
Even dacht ik te maken te hebben met overblijfselen van constructivisme in het Amstelveense bos. Nu zie ik er weer het voorjaar in, nestjes-bouwen-tijd. Van boom tot plank, de gedachte ‘en tot boom zult gij wederkeren’, strijdt ook mee om aandacht.
Iets later trof ik de drie jonge architecten bezig om een andere boom van ‘traptreden’ te voorzien. Aangezien het zaterdag was hadden ze geen gereedschap bij zich, kwamen ze alleen even kijken of alles er nog goed bij lag. Ze bekeken me met enige argwaan, alsof ik bij de Gemeenteplantsoenendienst werkte en ik hierover wel een stevig rapportje zou gaan indienen.
21 | 2 | 2024
371
Evert de Beijer, filmanimator 1953 - 2024
Bij Evert wist je nooit waar je aan toe was. Tot zijn crematie aan toe. Z’n kist werd op de katafalk gezet door vier jonge vrouwen. We kregen twee van z’n animatiefilms te zien, waardoor ik beter begon te begrijpen waarom hij zo vaak in de prijzen is gevallen. Ik telde er zo al zeven.
Z’n laatste film Get Real! “balanceerde continu op de scheidslijn tussen abnormaliteit en genialiteit”, volgens de jury van het Filmfestival van Berlijn.
De beste film vond ik De Karakters, die ging over letters, waarvan je de meest grillige vervormingen en overgangen tegenkomt. Ingenieuze vondsten vliegen voorbij, je probeert ze te onthouden, maar het zijn er teveel. De levensgrote letter E krijgt bijzondere aandacht, het is niet alleen de naam van de maker maar blijkt ook de perfecte vorm voor een vrouw om zichzelf te verwennen. Een enorme kroontjespen trekt steeds nauwere cirkels rondom de hoofdfiguur die daardoor voortdurend over nieuwe lijntjes moet springen.
Zijn broer Victor hield een monoloog met z’n broer via de telefoon, terwijl hij voor z’n kist heen en weer liep; Evert was klokkenmaker geworden en had net een paard gekocht.
Gelukkig heeft mijn buurman Peter van Roon nu een monumentje voor Evert in het raam gezet: 'n toren van zijn boeken.