franfotoblog

Lee

Even naar het toilet gaan betekent dat je bij terugkomst in de zaal misschien een belangrijk stuk uit de oorlogsfilm “Lee” gemist hebt. Daarom maar meteen vanuit de gang een foto gemaakt om het verdere verloop een geheugensteuntje te geven.

Ik had geluk; deze zin is essentieel in het leven van Lee Miller. Maar zou het ook werkelijk zo tegen haar gezegd zijn? Onze interpretatie van vrouwonvriendelijkheid toen? Ik denk dat Lee op subtielere manieren is afgehouden van wat ze graag wilde, reportages maken over het verloop van de oorlog. Zeker als doordravende Amerikaanse in het Engeland van die tijd.

Door deze film kreeg ik een realistischer beeld van Lee Miller. Kate Winslet maakt van haar een veel steviger vrouw dan ik me uit boeken en foto’s had voorgesteld. Mooi acteerwerk als ze in haar stoel aan haar zoon probeert uit te leggen waarom ze er in zijn leven zo vaak niet was. In haar gezichtsuitdrukkingen zie je die lichte weerstand, tussen iets te moeten opdiepen uit een ver veelbelovend en verwarrend verleden en haar, op latere leeftijd, afnemende interesse in fotografie of schrijven.

De film laat haar eigenlijk eindigen als alcoholiste. Ze was er niet vies van, maar de geboorte van haar zoon en haar plezier in hogeschool koken in die tijd, komen nauwelijks aan de orde. Ook maakte ze nog steeds ongedwongen portretten van de kunstenaars, schilders en schrijvers die bij haar logeerden op Farley Farm. Maar na veel heroïsme is sterven aan de drank in films een ‘dapper’ einde. De onvrede tussen het moeten accepteren van een dagelijkse routine na zoveel diepgravende ervaringen zal haar hebben verward. En de vooroorlogse glamour was ook niet meer zo vanzelfsprekend.

Dit zou ze wel hebben gewaardeerd: sinds februari 2022 zijn meer dan 11.000 vrouwen uit vrije keuze in dienst gegaan bij de Oekraïense krijgsmacht.

Ger Dekker

Ger Dekker  22/10/43 – 18/02/20

Zand in de Machine

Ik blijf vaak blijf steken bij dit beeld. Niet alleen omdat ik de ordening aangenaam vindt, maar ook omdat het iets verborgens laat zien: besluiteloosheid. Of iets vergeten zijn. Deze foto is gemaakt in 2013 en er lijkt nog niks veranderd.

De omgeving heeft de schutkleuren van een overheid, neutraal. Aan hen zal het bijvoorbaat niet liggen. Altijd bereid mee te denken en te handelen. Maar er kan wel eens iets mis gaan. Het is aan ons om je daar aan te ergeren of er begrip voor te tonen. Er is een trottoir opengebroken en al enige tijd niet hersteld, lastig en slordig. Het oranje houdt ons staande.

In mijn favoriete boek over ‘kleding’ staat: “In America, orange is often used for savety garments because of its high visibility (greater than that of yellow). Traffic policemen, bicyclists at night and hunters in the woods wear garments of a brilliant, near phosphorescent orange. Partly as a result, perhaps, this color has come to suggest danger and a call for attention”, uit: The language of clothes, Alison Lurie.

De driehoekige en vierkante vormen horen bij een klassieke compositie. Dat wordt benadrukt door het vlak met de drie deuren. Er kan er maar één van open, raadselachtig. De vervaagde graffity is aangebracht door een estheet, precies boven het snijpunt van de diagonalen in dit vlak. De op z’n kant liggende pilon hoort bij wegwerkzaamheden, maar zou zo ook als roeptoeter te gebruiken zijn. Waarom moet ik hier steeds aan Giorgio de Chirico denken? Strand, vuurtorens?

De groene zuil op links is een parkeermeter met een zonnepaneel. We worden keurig voor de beveiligingscamera gewaarschuwd, erboven hangt er een. Het meest heb ik met de drie stapeltjes stenen omdat ze de hoop dat het straks allemaal weer normaal zal worden, dapper hooghouden. Corona moest nog komen.