Kodacolor
Voor twee euro was ik weer vier jaar oud en bevond me op vreemd terrein. Alles zag er vergeeld uit. Een brede weg met aan weerskanten appartementen, liep uit op een heuvelachtig landschap. Overal stonden dikke auto’s met witte banden geparkeerd.
Aan de rechterkant palen met electriciteitsdraden, dat zag er Amerikaans uit. Die schoten ze altijd als eerste kapot als ze een bank of een trein hadden overvallen. Telegrafisten zaten dan voor niks te seinen en de sheriff wist van niks.
De achterkant van deze foto heeft een stempel, die belangrijk is: “This is a Kodacolor Print Made by Eastman Kodak Company T.M. Regis. U.S. Pat. Off. Week of December 1, 1952”. Dat klinkt specifiek, zouden ze dat op ieder afdrukje hebben gezet? Er zit een soort trots in, maar het voelt ook aan als een onderdeel van een onderzoek van de fabriek. Hoe lang blijven de kleuren geloofwaardig?
Dit is een oervorm van de amateur-kleurenfotografie. Professionele fotografen werkten al langer in kleur, maar dat werd betaald door tijdschriften of fabrikanten. Een enorme foto-amateurmarkt lonkte. Om een film te maken waar een kleurscheiding van de drie basiskleuren (cyaan, geel en magenta) op één drager verwerkt zat was al een probleem, ook het papier waarop je dat kon afdrukken moest nog worden uitgevonden. Dit is zo’n poging.
Er moet een bijzondere reden zijn geweest om deze foto te maken. Een test? In Photoshop werkt in “Selective Colour” vooral de magenta stand ingrijpend, en zie ik opeens de bomen in bloei staan. Mooi materiaal om uit te proberen, al was het kostbaar. Dat deze foto veel later is afgedrukt zou er op kunnen wijzen dat je lang deed met een rolletje, en er spaarzaam gefotografeerd werd. Zuinig aan dus, misschien zat Kodak helemaal op de verkeerde weg.