In verwachting
Ik stond in de hal van ‘De Lokatie’ en keek naar deze koffer. Ik vroeg me af wat er in zou zitten. Daarna mocht ik ‘m pas openmaken om te kijken of m’n vermoeden juist was.
Een doelmatige en evenwichtige vorm, neutraal kleurgebruik. Ronde hoeken duiden op handig te vervoeren, net zoals de uitnodigende handgreep. Nergens bijzonderheden, deze koffer wil niet opvallen. Ik kan uit m’n herinnering de bekleding voelen (beetje ruw), en er een geur bij bedenken (naaimachine-olie). Het slotje duidt op privébezit en ‑gebruik.
Het doet me denken aan de koffer van een draagbare grammofoon die ik in 1967 kocht van een balletlerares in Breda. Daardoor kon ze haar eigen platen in de les afdraaien. Eigenlijk was het een draaitafel (Garrard 4HF) en een set van twee speakers. Ik heb er vaak ‘Focus’ van Stan Getz op afgedraaid. Nog steeds fantastische muziek. Ik had toen die hoesfoto van Pete Turner met zo’n highlight op het mondstuk van z’n tenorsax zelf wel willen maken.
Maar als dit ook zo’n pick‑up zou zijn hangt hij hier ondersteboven. En zou het gele gedeelte te diep zijn voor normaal bedieningsgemak. Zo’n groene deksel zou dan te plat zijn om die draaitafel voldoende te beschermen; dit is geen Garrard kloon.
Toen dacht ik aan een bandrecorder. Omdat het ook in de audiohoek zit? Maar ruimte om twee spoelen op deze breedte kwijt te raken is er ook niet. Een filmprojector misschien? Blijkbaar associëer ik deze vorm direct met de audioapparatuur uit de zestiger jaren.
Toen ik de kist ronddraaide zag ik nergens audio‑ingangen aan de zijkanten. Dat klopte dus. Nu mocht‑ie open. Het slotje gaf geen probleem, maar deze deksel was wel erg zwaar; het was niet de deksel maar de bodem van een ‘Olympia’ typemachine uit de zeventiger jaren.
