Classic Pop
Omdat Paul McCartney in 1969 op z’n blote voeten het zebrapad van Abbey Road overstak, werd dat in kringen van Amerikaanse hippies als een doodsverklaring gezien. En als je de Lp achterstevoren draaide was dat ook ergens onduidelijk te horen: “Paul is Dead”.
Is het toeval dat in deze deur alleen de twee overgebleven Beatles te zien zijn? Om hem in het glas van die deuropening te krijgen zijn de zijkanten er van afgevouwen. Exit John en George. Waarom deze poster van een platenhoes en geen andere? Mick Jagger had ook gekund. Toevallig voorhanden? Werkt er hier een fan? Het bewijs dat we een hippe zaak betreden? Dit is de ingang van het tweedehands kledingmagazijn Figo Vintage, in Amsterdam Noord.
Geen enkele Beatlehoes laat ze op zo’n alledaagse locatie zien. Het is alsof de goden terug zijn op aarde, eigenlijk zijn ze net als wij. Maar zo willen wij onze idolen niet. Een kleine verwijzing naar de mythe is ook voldoende. Al is het maar een stukje van de foto; het zebrapad is nu net zo’n trekpleister als de gevel van de Heineken Brouwerij. Via EarthCam van minuut tot minuut te volgen. (EarthCam-Abbey Road Cam.webloc). Zelfs McCartney kon het niet laten; in 1993 steekt hij nog eens over met zijn hond Martha voor de cover van zijn plaat: “Paul is Live”.
Ik kijk altijd met plezier naar eenzelfde foto gemaakt in de Emmastraat in Amsterdam uit 1994 van Pieter Boersma, compleet met Volkswagen zoals op de echte foto. Louis Andriessen doet George, Reinbert de Leeuw (schoenen aan) is Paul, Misha Mengelberg overtuigt toch niet helemaal als Ringo en Peter Schat (John) doet maar wat.
Goddess
Misschien was de morgenster wel een kunstkenner. Eén vinger in de vuiniszak was voldoende om hem te overtuigen dit toch maar te laten staan; kitsch. Zelfs de lijst had geen waarde.
Ik kon het niet. Net als bij de Mona Lisa gaat er mystiek van “Tina” uit. Het is een schilderij van J.H. Lynch. Ook bekend van “The Woodland Goddess”. Een halfnaakte (?) vrouw lijkt bescherming te zoeken in een duister woud. Wil ze me mee lokken of is ze wat schuw? Sierlijk kapsel over haar linkerschouder. Lippenstift, mascara, oogschaduw en eyeliner in overvloed. Ik zie Claudia Cardinale voor me. Volgens het veilinghuis Mutual Art zou het uit 1961 stammen. De tijd van ‘The Beehive’ zoals te zien bij The Ronettes (1963, “Be My Baby”!). Later herhaald door Amy Whinehouse.
Ik heb van ‘Tina’ alleen maar reproducties gezien. Zoveel dat je geen idee meer hebt van de originele kleuren. Dit exemplaar heeft nog iets van het rood dat door het hangen in (in)direct zonlicht bij de anderen vaak ontbreekt. Maar dat zal kitschliefhebbers alleen maar meer overtuigen van de oudheid van zo’n poster. En de schijn van origineler, dus ‘echter’.
Hoteldebotel
Hoe Fellini door m’n hoofd ging toen ik de overtocht maakte van de NDSM naar het Poortgebouw naast de Pontsteiger.
De ramen van de pont waren beplakt met een raster. Ik zocht een plek waar het toch nog doorzichtig was. Uitzicht: zeventiende eeuw, de silhouetten van driemasters steken af tegen het morgenlicht. De illusie van de wind in de zeilen te hebben om Oost-Indische oogst te exploiteren. Opeens reflecteert op het raam het Botelschip achter me. Het gebeurt in stilte, maar ik hoor bijna de langdurige diepdoffe klank van een scheepstoeter.
Dan zie ik weer dat grootse moment uit Fellini’s film ‘Amarcord’ voor me, waar midden in de nacht een fantoom het beeld in vaart. De bewoners van dit denkbeeldige Italiaanse kuststadje zijn ‘s nachts opgebleven om het moment mee te maken dat de ‘II Rex’ voorbij zal stomen. Alles speelt zich in het donker af; je weet niet of het een droombeeld is of de realiteit. Je ziet alleen maar lichtjes en, omdat er geen wind is, wel erg trage stoom uit de schoorsteenpijpen komen. Ultimo Cinecitta. Even komt de vooruitgang in beeld, de andere wereld waar ze naar smachten.
Een van de krachtigste elementen van verbeelding is de suggestie van iets dat we zien en in onze fantasie verder uitwerken. Fellini laat dat ook zien. Het schip is veel te groot en dichtbij om als echt over te komen en de golven zijn van landbouwplastiek. Daardoor was het draaien minder duur, maar het laat ook zien dat alles in een film maar make-believe is. Net als de gedachte dat een reflectie van het Botel geen hotel is, maar een gewone boot.