franfotoblog

Happy Btrthday

Een boekenkast op straat, drie plastic zakken met gesorteerde vogelveren (Wit, bruin en zwart), een doos met dvd’s (o.a. 3 delen van ‘The Addams Family’), een cd (‘De Beste van Amsterdam’, met “Neem mij nog één keer in je armen” van Renée de Haan) en een schijfje met foto’s van Brianna e.d. .

241 Foto’s. Veel gezellige mensen, poezen en honden, feestjes en barbecues, speelgoed en familiebezoek. In de winter wordt ze in een skipakje even in de sneeuw gelegd en ‘s zomers is ze op de kinderboerderij of in het springpaleis. Soms draagt ze een rare bril, een strik of een geinig hoedje. Net zoals de hond. Haar moeder houdt van fotograferen en heeft toen, dertien jaar geleden, een prachtige collage van haar foto’s gemaakt voor haar eerste verjaardag. Ik voel een hoop liefde, trots en geluk. Haal het doek maar op. Let the show begin!

Muziekmechaniek

Ik heb me altijd afgevraagd of Schuitema de indruk wilde wekken dat de arm van zo’n grammofoon altijd zo liep, of dat hij de mechaniek toch een handje had geholpen. Het lijkt op het laatste.

De afspeeltijd van 78 toerenplaten was gemiddeld vijf minuten. Dat heeft een lange belichtingstijd nodig. En al die prachtige overstraling zou daar vast door zijn ‘dichtbelicht’’, en minder contrastrijk door geworden. De filmgevoeligheid was laag in die tijd.

Ik ken geen andere foto waar ‘muziek door mechaniek’, zo goed is weergegeven. Het swingt en heeft met dit licht, de magie van een zoeklicht of vuurtorenstraal in het midden van de nacht. Alles lijkt te bewegen, er is hoop. Jongeren kunnen hun muziek nu overal zelf draaien. De schoonheid van een machine. Nieuwe dingen ontdekken. Ook dé verbeelding van het Charleston tijdperk. En een link met het futurisme, uit 1909. Dat verheerlijkte lawaai, beweging, snelheid, techniek, oorlog en dynamiek. Het idealiseerde alles wat modern, nieuw en snel was.

De eerste draagbare grammofoon kwam in 1914 op de markt. De ronde vorm rechtsonder, was tegelijk speaker en naaldhouder. Klonk wel wat blikkerig, zoals praten of zingen met een dichtgeknepen neus, maar het was geluid. En draagbaar, zonder een grote hoorn. Met een slinger op te winden. Op het label is nog net het woord ”HIS” te zien. Dat bewijst dat de plaat tijdens de opname niet heeft gedraaid, maar er doelbewust zo is opgelegd.

Het was een onderdeel van de tekst van het merk: ‘His Masters Voice’. Er stond een hondje op, Nipper, die naar zo’n grote hoorn van een ouder model grammofoon keek, omdat hij de stem van zijn baas meende te horen.

Terf

Buiten Anouk zelf had er nog iemand iets op haar buik geschreven. Meestal zijn dat snedige commentaren op het vertoonde. Maar hier kwam ik: ‘# 010, By Night, 24/7 Terf, Fuck off’ en nog een keer ‘Terf’ tegen. Even opgezocht.

“Terf is de Nederlandse spelwijze van het Engelse acroniem TERF, dat staat voor trans-exclusionary radical feminist (Nederlands: trans-uitsluitende radicaal feminist), een radicaal feminist die transgender vrouwen niet beschouwt als vrouwen en hen daarom uitsluit van de strijd voor vrouwenrechten. Een terf wordt verondersteld vijandig te staan of is daadwerkelijk vijandig ten opzichte van transgender vrouwen, of verzet zich tegen sociaal en politiek beleid dat als oogmerk heeft om inclusief voor transgender vrouwen te zijn.
Aanvankelijk was het een neutrale beschrijving, maar gaandeweg heeft het een negatieve connotatie verkregen. Over in hoeverre dit de intentie van de boodschapper is of de interpretatie van de ontvanger, variëren de meningen. Tegenwoordig wordt het, met enkele uitzonderingen vooral in negatieve zin gebruikt.” (WIKIPEDIA)

Ik dacht eerst dat het een moderne afkorting van ‘Terrific’ zou zijn, weer wat geleerd.

Groeten uit:

Een fixeerschaaltje 10 x 13,5 cm, al enige tijd niet meer in gebruik. Hier paste afdrukpapier in van het ‘prentbriefkaart’ formaat ( 9 x 13,5 cm.) Agfa en Ilford verkochten het met voorgedrukte adresseerlijntjes. Ik heb me toen altijd afgevraagd wat voor foto’s je daarop kon afdrukken. Vast geen familiefoto’s, maar neutrale afbeeldingen waar iedereen zich in zou kunnen vinden. Prentbriefkaarten werden gedrukt en uitgegeven door gespecialiseerde bedrijven, boekhandels, de plaatselijke VVV of grootwinkelbedrijven. Van stadsgezichten tot filmsterren. Ik zag ooit “Pat Boone” in zwierige letters op zo’n foto van hem staan, in een kaartenmolentje bij Vroom & Dreesman. Alsof hij het zelf had geschreven.

Ansichtkaarten verstuurde je uit je vakantieadres, zoals Hotel “Het Heem” in Zeddam, of  “Boulevard de Vassy en Parallelweg Egmond aan Zee”. Soms markeerde je met een kruisje de kamer waar je logeerde. Naast die plaatsaanduiding ook een reden waarom je deze kaart verstuurde, “Groeten uit Grollo”, of een licht erotische tekst zoals, “Les trois Ballons” bij een badnimf in bikini die een strandbal voor haar boezem hield. Een aparte categorie waren de verjaardagskaarten waar een geschenkentafel op te zien was. Omdat er weinig schrijfruimte was aan de achterkant volstond meestal een “Gr. van” en als afzender een eigennaam zoals: “Tante Ko”. Het liefst diagonaal geschreven, het was vakantie.

Deze foto is gemaakt op de hoek van de Plantage Middenlaan en de Plantage Kerklaan in Amsterdam. Geen toeristische hotspot, toch vond iemand het belangrijk genoeg als reclame voor de tabakszaak die daar toen zat. Aan de muren hangen sigarettenautomaten. 1958? Ik let altijd op de twee vrouwen op de eerste verdieping. Een vrouw met een groot ouderwets wit schort staat met de armen gekruist naar de fotograaf te kijken. Eerst dacht ik aan een huishoudster, maar de witte manchetten om haar bovenarmen maken haar een verpleegster.

Er staat iets te gebeuren. Kaartje?