franfotoblog

Kalend met Kuifje

Op het Westergasterrein draait een voorstelling met lichtbeelden over Kuifje. In een voormalige machinehal wordt op alle muren en vlakken een Son et Lumière geprojecteerd. Alles is groter dan groots, overal beweegt iets overweldigends.

Wim Noordhoek schreef ooit: “Er is geen eind aan Kuifje”. Er zullen altijd manieren bedacht worden om deze stripfiguur in vernieuwde vorm op te roepen. Zullen jongere generaties er ook gevoelig voor zijn? Zal Kuifje dan niet wat te braaf overkomen? Is zijn partner kapitein Haddock dan nog aards genoeg? Aan de superieure tekenstijl van studio Hergé zal het niet liggen. Realistisch, tijdloos en humaan, ieder kan zich hier in terugvinden. Bij deze projectie zag ik oudere kenners staan en zitten, maar ook peuters in het halfduister op de voortdurend veranderende lichteffecten en de soundtrack dansen. Voor jonge gezinnen een ideaal uitstapje op de zondagmiddag.

De makers laten ook muziek van Creedence Clearwater of Jefferson Airplane horen. Alsof Kuifje al die muzikale periodes ook heeft meegemaakt. ‘White Rabbit’ staat voor het hippietijdperk, dat ik nooit eerder met Kuifje in verband had gebracht. Kuifje was altijd tijdloos. Maar er moet schijnbaar iets te zien zijn dat hem wat menselijker maakt. Hallucinaties uit Egypte (uit ‘De Sigaren van de Farao’) of beneveld door injecties in China (uit ‘De Blauwe Lotus’), hij heeft het ook meegemaakt.

Opeens merkte ik dat ik alle afbeeldingen wilde herkennen en categoriseren. Dit kwam uit dit album en dat weer uit dat avontuur. Een geheugentraining, bijna alles goed. Waarom die archiveringsdrang? Van jongs af aan moet het voor mij een standaard zijn geweest, iets waar je op kunt vertrouwen: Kuifje, altijd goed.

Professor Zonnebloem in ‘Raket naar de Maan’ (al in 1950), bij Fabrique des Lumières en in het boek.

25 x Doorzicht

Alhambra, Amsterdamse Krul, Mickey Mouse, biertray-tje, snooker, vorm & tegenvorm, Atomium, verhullen, yoghurt bekers, details & groter geheel, focus, vier kanten, plastic kweekplantenpotjes, supermarkt, binnen & buiten, 16, sjabloon, bedekken, doorschijnen, ruit, patronen, serie, fragment, vitrage, klavertje 4.  

Asmae Amaddoua

“Je vraagt jezelf af wat het betekent om een lichaam te hebben, maar niet te bezitten”

Asmae Amaddaou (2001) is schrijfster, spoken word artieste, boekenwurm, voetbalfan en mensenliefhebber. In 2023 studeerde ze af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. In haar scriptie 'Dirou Niya' onderzocht ze de representatie van Bruine verhalen en personages in de Nederlandse film - en televisiewereld. Haar afstudeerwerk 'Reporting Live From The Other Side' was een pluriforme liefdesbrief aan de bewoners van een sociale huurflat ergens in de randstad, met onder andere armoede, jeugdtrauma's, vrouwelijkheid, queerness en broederliefde als thema's.

Binnen haar schrijven en onderzoeken houdt ze zich graag bezig met onderwerpen als het Marokkaanse voetbalelftal, kwetsbaarheid, intersectionele feminisme, baklava,
Volkswagen Polo's en God.

Ze ziet haar liefde voor het vertellen van verhalen als een cadeau van God; eentje die ze graag wil gebruiken om de wereld een iets zachtere plek te maken.

Ze stond onder andere op podia van het Nederlandse Film Festival, Mensen Zeggen Dingen en de Vrouwejaars Conferentie.

Met dank aan Het Nederlandse Letterenfonds

Shoot

Als je op hun ogen af gaat is het duidelijk onder welke levensgevaarlijke omstandigheden de fotograaf hier zijn werk moest doen. Het gezicht van de schutter heeft dan wel een geamuseerde blik, maar pas op; die zijn het gevaarlijkst. No mercy. Dit had mijn laatste foto kunnen zijn.

De omstanders gedragen zich zoals dat altijd gaat: wel betrokken, maar geen deelnemers. De jongen met de fiets is de verwilderde meeloper, als het schot gevallen is, is hij al gevlogen. Die heeft meer op zijn kerfstok natuurlijk. Lacht hij uit verlegenheid of sympathie naar de schutter? Hij staat veilig achteraan en zal dadelijk aan de politie verklaren: “Weet nergens van”.

De meest betrokken en oprechte blik komt van de middelste jongen. Te jong om zelf met wapentuig om te gaan, toch nieuwsgierig genoeg om veilig achter de rug van de revolverheld te zien hoe dit afloopt. Hij staat er bij zoals je om een straathoek naar oudere jongens kan kijken die een plastic zak met Cobra’s bij zich hebben. De opdruk van zijn hempje over ‘Chicago’, met in het rondschietende gangsters zegt al genoeg. Wat zou er van hem geworden zijn?

En dan de dader zelf. Het medaillon op zijn borst maakt van hem een olympische held of een stout katholiek jongetje. Eigenlijk draag je dat onder je trui, hij is er te trots voor. Het zou een scène op een kermis in Dublin kunnen zijn, maar het is in Frankrijk. Het motief van jongetjes die imiteren om te intimideren kun je ook terugvinden bij William Klein en Diane Arbus. Toen ik zelf het nadoen ontgroeid was, kon ik me met een camera op straat gaan vertonen. Point and Shoot.