16 | 3 | 2025
In de zomer van 2011 stond ik op Place Vendôme in Parijs. De plek die me altijd weer herinnert aan de hoes van het vorige blog.
Die LP-hoes van de samenwerking tussen het Modern Jazz Quartet en de Swingle Singers. Niet omdat het een fotografisch hoogstandje was. De fotograaf, Jacques Aubert, werkte voor Philips, Phonogram of Mercury. Had geen specialisatie. Op de muzieksite ‘Discogs’ komt hij onder 20 verschillende zoektermen voor. Z’n foto’s lijken meer op pure registraties dan vrije illustraties. En toch hebben ze iets persoonlijks.
Op “Place Vendôme” (1966) staat zo’n foto die iedere toerist had kunnen maken van z’n familie. Dacht ik. Omdat ik ‘m niet bij me had, moest ik het een beetje op m’n gevoel doen. De zuil in het midden en zoveel mogelijk ruimte er omheen om de klassieke verhoudingen van de elegante bebouwing goed uit te laten komen. De wolken een prominente rol geven en een groothoek gebruiken, zodat er een ‘poortgevoel’ ontstond.
Aardige foto, maar Aubert’s foto maakte het verschil meteen duidelijk. Hij had een telelens gebruikt. De bebouwing lijkt zo veel meer op elkaar gedrukt. Hij was niet bezig geweest de grandeur te vergroten. Het extra gevoel dat hij crëeerde was het intieme, gewoon op straat. De twaalf muzikanten worden omsloten door de architectuur. Ze staan bijna op een toneel, de zijwanden van de gebouwen omringen hen als decorstukken. Alle details in de achtergrond zijn onzichtbaar doordat de groep verder kijken onmogelijk maakt. Het gaat alleen om hen, zij lijken de enige mensen op aarde. Voor de levendigheid is er vast een assistent in een groene Peugeot een aantal keren achter ze heen en weer moeten rijden.
