Lijstje
Op het Waterlooplein vond ik een ingelijste trouwfoto. Zonder glas, maar de helderheid van de afdruk en de staat van het afdrukpapier waren nog intact, kwaliteitswerk.
Thuis wat beter bekeken. Aan alles was voldaan. Prachtig zacht licht, herkenbare emoties, blikken over ons heen de toekomst in. Door een wollige vloerbedekking in samenhang met het decor, leek het alsof ze op wolken stonden. Iedereen op z’n paasbest. Dit was de dag van hun leven. Alles waar wij van dromen.
Het standaardformaat, 18 x 24 cm, is een ideale inlijstmaat. Misschien te klein voor aan de muur, maar groot genoeg voor een aparte bladzijde in het trouwalbum. En perfect op het dressoir tussen andere foto’s. De rug is bekleed met met plastic. Dit huwelijk heeft lang stand gehouden. De staander is later versterkt met een stuk breed plakband op linnen basis.
Linksonderin staat: “Fot. Brouwer Brummen”, in strakke potloodletters. De fotograaf.
Nog steeds een begrip in Brummen, na een mailtje met vragen krijg ik een uitgebreid antwoord van Tiemen Brouwer. Hij is de zoon van de fotograaf. Aan de hand van de onder- en achtergrond op de foto kon hij de opname dateren in 1961 of daarvoor. Dat klopt met mijn gevoel dat er ook in de wereld van het inlijsten een nieuwe periode was aangebroken: het gebruik van plastic. Modern! Die niet lang duurde: “De lijsten werden betrokken bij de fa. van der Stam. Na kort plastic achterwanden te hebben gebruikt, werd weer overgegaan op houten achterwanden zoals voorheen. Het plastic vervormde onder warmteïnvloeden. Hout bleef goed.”
Over de zachte indruk die de foto op je maakt, schreef hij dat die ontstond door het gebruik van portretlenzen, maar dat de aanwezigheid van daglicht het belangrijkste was: “De mooie zachte verlichting werd veroorzaakt door gebruik te maken van daglicht. De zijwand op het noorden was van boven tot beneden glas. Op het noorden om invallend zonlicht te voorkomen. Aan de tegenover liggende wand was een gebogen holle beplating aangebracht die het daglicht diffuus reflecteerde. Later is deze holte rechtgemaakt. Het was (en is nog steeds) het oudste nog bestaande daglichtatelier in Nederland”.
L'Empire des Vamps
Dit had op een ouderwets sigarettendoosje kunnen staan. Maar was dan waarschijnlijk toch iets te uitdagend voor de meeste rokers. Die lieten liever een dromerige Belinda, een getemde Tigra of een adellijke Miss Blanche in rook opgaan. Is dit een foto of een tekening? Beiden? Wat een perfectie, heeft dit ooit bestaan?
Er is van alles gedaan om de indruk van een droomvrouw te geven. Helaas blijft dat meestal steken in het uiterlijk, omgeving, kleding of handeling. Hier het vasthouden van een brandende sigaret. Dit is een vrouw van de wereld, die pretendeert lak te hebben aan conventies. Een fantasiewezen waarvan een restje lippenstift op haar sigaret al teveel is, ook al heeft ze haar lippen veel te zwaar aangezet.
De kleuren groen en magenta zijn complementair en verre van neutraal, ideaal voor een extra ‘shock’ effect. Haar sierlijk en monumentaal gevouwen kraag doet denken aan het inpakpapier om een prachtig boeket. Je wordt gedwongen om naar haar blanke, maagdelijke huid te kijken. Delicate schaduwen van haar sleutelbeenderen zijn je beloning.
Nergens sporen van schouderbandjes. Of ‘schaduwen’ van een bikini. Bruin worden overkomt anderen. Van zweten heeft ze nog nooit gehoord, nergens een smetje of een vlekje. Ze moet representatief overkomen en dat kan alleen in koele perfectie.
Maar wat een raar hoofd. In deze stand zie ik teveel van de linkerkant van haar gezicht. Enorme wangen, waardoor haar ogen relatief klein lijken. Getekende wenkbrauwen, die duiden op constante verbazing of een uitnodiging om contact te maken. Maar dan moet ik wel eerst om haar metallic handschoenen heen. Wat voor klauwen zitten daarin verborgen?