Van zolder
Ik was er laat bij. Maar het kon me niet schelen. Wat goed is komt vanzelf boven drijven. Na de MULO eindelijk weer eens met meisjes in de klas.
Ze zaten dan wel niet in het fotografieklasje waar ik in zat, maar wel in hetzelfde jaar. Mooie meiden, bezig met interessante dingen. Was speciaal benieuwd naar haar. Maar maakte de eeuwige fout om, in m’n zenuwen, haar met de verdraaide naam ‘Magdar’ aan te spreken. Het was Dagmar Lampe.
Hoe schrijf je over betovering? Ik hoor Lionel Hampton net zingen over “The Heebie – Jeebies”. Misschien in een geheime taal om het spannender te houden, want dat voelde ik wel in die tijd. Ze had rood haar, was mysterieus gekleed en bewoog zich lenig, als een model. Veel ringen en patchouli. Ik hoorde twee leraren onder elkaar: “Is zij niet de dochter van Bibeb”? Bibeb maakte spraakmakende interviews voor Vrij Nederland, en had dezelfde achternaam.
Na die eerste stuntelige toenadering, heb ik verder geen contact meer durven maken. Zij ook niet. De enige keer dat ze me herkende was toen ik later door Nijmegen liep, waar ze woonde. Er stopte een auto voor me, omdat ik overstak. Haar vader reed, zij zwaaide even.
Als ik naar deze foto kijk lijkt alles weer samen te komen. Het vluchtige, de vuile nagels, haar ringen en vooral die kat op haar knie. Oogjes dicht van genot en uitgestrekte nagels, waag het niet om dichtbij te komen. Pain & Pleasure.
Op Kunstveiling.nl kwam ik nog een paar van haar schilderijen tegen. Dood vogeltje in het ei, ‘n vogel karkas onder een laklaag en een gefragmenteerd portret van een jonge vrouw.
Foto Freek Esser
Toys 4 Boys
Item no:1982949/34590
Imp:
Intertoys B.V. Van Der Madeweg 13,
1114 AM Amsterdam-Duivendrecht
The Netherlands
Man:
Xiamen Newsun Co., Ltd.
Floor 4-6,14# Wanghai Road,
Software Park Phase 2, Xiamen
361008 P.R. China
Batch no: 342020
Vakantieheimwee
Zo ziet het er van binnen uit, deze herinnering. Een snikhete dag in een Frans dorpje. Middaguur, alles dicht. De enige koelte is te vinden in een donker hoekje van de kerk waarvan de deuren nooit gesloten zijn.
Daar dacht ik aan toen ik daar stond. Een foto maken met de opzet het er als een herinnering uit te laten zien. Zo warm was het helemaal niet en de supermarché buiten het dorp was altijd open. Maar zo zou het er vast in m’n geheugen uit gaan zien, alle clichés van een herinnering die je weer een jaar lang probeert vast te houden. Alsof je even een blik in een perfect bestaan hebt gekregen, zoals Mozes een flits van het Beloofde Land mocht zien.
Dat licht! Strijklicht op een heiligenbeeld dat je probeert te verleiden om met haar mee te lopen, verder het beeld in. Haar gezicht en de plooien van haar mantel konden niet beter worden aangelicht. Misschien wil ze je laten verwonderen over het schijnsel op de vloer vlak voor haar. Een stervormige reflectie van een kerkraam in de vorm van een dartboard. Waar komt dit licht vandaan? Van boven? Of misschien toch uit die nauwe opening achter haar? Verderop staat een gehavende toegangsdeur nog open en zorgt voor precies genoeg licht om die verouderde biechtstoel en een verloren lezenaar niet te verliezen in de duisternis. De tragiek van nog functioneel, maar wel afgedankt.
Door de zachte belichting in de spelonken zorgen de schimmels en de verweerde oppervlaktes van de bogen en pilaren bijna voor een onderwaterwereld.
En het besef dat de digitale techniek dit allemaal mogelijk maakt om te bekijken: zichtbare details in de donkerste partijen en geen overbelichting in de heldere onderdelen. Alles is hier in evenwicht; ik voel de heimwee nu al.
