franfotoblog

Enveloppe

Een tweederondewinkel, een boek. Er valt een enveloppe uit. Handgeschreven tekst, een gedrukt logo en gestempelde frankering. Zijkant vergeeld doordat het boven het boekblok uitstak. Zonder inhoud. Om de band met postzegels niet geheel te verliezen hebben plaats van afzending, datum en waardeaanduiding nog pseudo kartelrandjes. 

Het ontbreken van een kapitale G in ‘groningen’ duidt op demokraties gedachtengoed. Gericht op laaggeletterden; niemand mocht toen geïntimideerd worden. Datering is 4 juli 1986. Het RKZ was verhuisd naar een nieuwe pand. Het oude gebouw was al sinds 1979 het grootste kraakcomplex van Nederland. 

Dilgtweg 28 te Haren is per 21 november 2019 verkocht voor 500.000 euro. Op de makelaarsfoto’s lijkt het interieur weinig veranderd sinds deze brief uit 1986. Het mooist is de foto van de entree achter de voordeur. Vooral dat toilet. 

Ik kan maar niet wennen aan de combinatie van een binnen- en buitenwereld. Je kijkt plat op de w.c. deksel en tegelijk tegen de trap omhoog. Een combinatie tussen privé en openbaar. Betegeling en betimmering. Nat en droog. Koud en warm. Zachte trapbekleding naast schrale, harde hygiëne. 

Door het openzetten van de toiletdeur en overal gelijkmatig licht, lijkt alles een geheel. Zacht en warm licht, passend bij de schrootjes. Deze Funda fotograaf kent het vak. 

Voor dat half miljoen kreeg je er wc-eend en een schuursponsje bij.

Fotograaf onbekend

Vrij / Bezet

De verleiding om het een als gevolg van het ander te willen zien is hier nogal dwingend. Alsof de acteur op links zich verstopt, omdat hij geen consequenties wil dragen voor het gedrag van de man op rechts. Ik ben er niet! De zittende man staart ins blaue hinein. Blij dat verlossing nadert. Geen oog meer voor aardse zaken. Ook niet in deze vergelijking. 

Toch zet ik ze naast elkaar. Ondanks de tegenstellingen: kleur - zwart/wit en het verschil in afbeeldingsscherpte. Of rust naast jachtige vooruitgang, het spel en de realiteit. De omgeving heeft ook een andere rol. Links als tegenstelling (welvarend, stedelijk), rechts als bevestiging (verwoest, naakt landschap). 

Maar beide mannen lijken betrokken te zijn bij illegale activiteiten, en weten dat er een camera is die dit registreert. Beiden acteren, de een als hobby, de ander uit noodzaak. Er is een band met Duitse soldaten, al is het brilmontuur bij links te modern en de pet van de man op rechts wat raadselachtig. 

Kleur geeft een indruk hoe het nu is, zwart/wit hoe het ooit was. In kleur betekent realistischer, echter. Ook als er in die realiteit iets kunstmatigs zit.
Hier vindt iets omgekeerds plaats, zw/w is zoals het echt was, in kleur zoals men het nu naspeelt. Het beeld van de chauffeur op de trein is hiervoor te realistisch.

Nu spelen ze die oorlog zo authentiek mogelijk na, maar het moet wel netjes blijven. Gehurkt of niet, die broek op links blijft aan.

Foto op links komt uit het project ‘World War Two Today’ van Roger Cremers (https://rogercremers.com), rechts uit ‘Shit’, een boek van Erik Kessels (RVB Books).

Vamos a la Playa

De strepen op het staartvlak waren in gebruik tussen 1961 en 1971. Het kroontje dat de KLM koninklijk maakte, was teruggebracht tot 4 bolletjes, een streepje en een kruisje. De dynamische, cursieve KLM letter van het vorige logo, is nu een volvet breed statement geworden, wars van romantiek. Het begin van een expansief tijdperk. 

Iedereen is hier luchtig gekleed, wel wat formeel. Alsof er een dresscode voor iets plechtigs is afgesproken. Men sluit goed aan, dit is een groep. Allemaal hetzelfde doel, dat aan dezelfde voorwaarden gaat voldoen. Ik ben blij met de naam Iberia bovenaan, Ibiza ligt om de hoek. Je moest nog wel een trap naar boven beklimmen. Dat paste bij een trip naar goddelijke oorden. Dat wilde je vasthouden. Het liefst in kleur. Ook al moest je dan even uit de rij. 

Ik vond een doosje dia’s tussen vuilniszakken op het Weteringplantsoen. Het waren de hoogtepunten uit een jaar. Een trouwerij, het kerstfeest en de vakantie. Een bruidspaar poseert naast een Borgward. Een vrouw waggelt op een feest achteroverhangend onder een bezemsteel door, zij doet de limbo. Anderen gaan rond met schalen vol gevulde eieren. Al die vrouwen zitten later ook weer op een terras, in de verte staat een vliegtuig klaar op een taxibaan. Er is maar één vrouw met een hoedje. Op iedere foto is ze het stralende middelpunt. Hierboven staat ze net op het punt de cabine binnen te gaan. Dat hoedje blijft op, vol feestelijke verwachting. Anders ben je niet echt op vakantie geweest. 

Apache

In het boek ‘De wereld volgens Bob van Dam’, staan foto’s van Cliff Richard en The Shadows uit 1961. The Shadows hadden een jaar daarvoor hun eerste hit met ‘Apache’. Hoe je dat uitsprak; ‘Aah-Petsjie’ of, wat Hollandser, als ‘Aah-pagge’ zoals in ‘Plagge’, wist niemand. Eerste klas HBS. 

De troubadour met z’n akoestische gitaar verdween even achter een volledig elektrisch geluid. Geen teksten meer, alleen een melodie. Elektriciteit om de elektriciteit. De toekomst. De sologitarist, Hank B. Marvin, wilde niet alleen de bril van Buddy Holly, maar ook zijn Fendergitaar. Na ‘Apache’ werd het een magisch instrument. Daar viel een hoop op te ontdekken. Net zoals bij de Moog Synthesizer in de zeventiger jaren. 

Cliff Richard wist hoe hij een gitaar vast moest houden. In zijn eigen televisieshow deed hij ‘een Hank B.’ en speelde, met bril, zijn versie van ‘Apache’. Tenenkrommend om te zien hoe hij eerst zijn collega zelfgenoegzaam imiteert, en daarna verandert in een betrapte kleuter als de meester naast hem staat en over zijn schouder meekijkt. 

Zie:  https://www.youtube.com/watch?v=PbYXqPIqHsE 

Nieuw was de manier waarop Marvin het ‘Pookje’ gebruikte. Met de tremelo-arm kun je klanken verlengen, verhogen en verlagen. Op de foto onder zijn linkerhand. Bij ‘Apache’ hoorde ik voor het eerst hoe je elektrisch landschappen tevoorschijn tovert. Ik zie altijd de Grand Canyon voor me. Sergio Morricone moet toen hetzelfde hebben gehoord. 

The Shadows zijn altijd beschouwd als keurige mensen, maar in het eerste ‘Apache’ filmpje op YouTube, denkt bassist Jet Harris (op de foto in harige trui) daar wat anders over. 

Zie:  https://www.youtube.com/watch?v=EzgbcyfJgfQ 

Rokend spelen gaat wat lastig, dus knelt hij z’n sigaret tussen z’n snaren. Het nummer duurt hier 2.53 min. Hoe houd je zonder ingreep het vuur brandend? Op 1.25 min, lijkt de sigaret opeens weer wat aangegroeid. Maar tenslotte neemt hij nog een laatste haaltje (2.43 min.), voordat hij de peuk met z’n puntschoen genadeloos uittrapt.
Bah-d Boy.