Dagkastjes
Iets langs de rand van de straat zetten is niet makkelijk. Ik moet er altijd iets voor overwinnen. Wat jaren privé bleef komt nu in de openbaarheid. Slaapkamergeheimen op straat. Het voorjaar roept.
Het raadselachtige aan tweelingen is de schijnbare ontkenning van het individu. Omdat je voor herhaling vatbaar lijkt, ook vervangbaar bent. Hier geldt dat niet. Het ontwerp voor deze kastjes is te individualistisch. Alles is te hoekig, niet echt commercieel. Vast zelfgemaakt.
Kastjes met vleugels. Dezelfde vinnigheid die je in de ontwerpen voor auto’s tegenkomt vanaf het midden van de vijftiger jaren. Vliegtuigstaarten of haaienvinnen, alles leek sneller te moeten. Booming economy, ik krijg de helm van Hermes en zijn gevleugelde enkels hier maar niet uit m’n gedachten.
De vorm van de knop op die klep die nog steeds in iedere bouwmarkt is terug te vinden, de dikte van het hout en het gebruik van fineer, ieder onderdeel geeft je het gevoel dat hier met plezier, vast in de avonduren, aan iets gewerkt is dat als uniek werd ervaren. Hoe iemand, stug doorwerkend, fantaseert over de verrassing bij het aanbieden.
De nopjes moeten glazen plaatjes hebben gedragen. Houten dragers had je vastgelijmd of geschroefd. Ik weet niet of ik deze foto had gemaakt als de klep van het voorste kastje ook open had gestaan. Nu lijkt het alsof die uit het achterste kastje is voortgekomen. Ladies and gentlemen, a new generation of nightkastjes!
En daar staat die dan op z’n wankele pootjes, als een pasgeboren lammetje. Het voorjaar kan beginnen.
Voor altijd
Bruidsreportages zijn fascinerend. De foto’s, niet de video’s. Theaterfotografie in het openbaar. Ook het plezier om gehaaide collega’s op straat aan het werk te zien. Of het nu opgelegd pandoer is of zware romantiek. En iedereen is blij.
De bruidsreportage van m’n ouders bestond uit een serie foto’s gemaakt voor, tijdens en na de kerkdienst. Het officiële studioportret zat er zelfs niet bij. Dat ze gelukkig waren kon je zo wel zien.
Nu moet dat bewezen worden met bijzaken. Het is gebruikelijk dat het nieuwe echtpaar tussen receptie en diner een uurtje met een fotograaf doorbrengt op een locatie naar eigen keuze. De fotoreportage verloopt volgens een vast draaiboek. Het heeft me altijd verbaasd, op de mooiste dag van je leven in clichés te vervallen.
Verborgen symboliek, water symboliseert groeikracht. Een fontein, waterval, watermolen of de zee; dit huwelijk zal vruchtbaar zijn zolang er water is. Of de klassieker: zonsondergang boven zee! Terwijl zonsopkomst eigenlijk beter past bij nieuw begin. Een ruïne staat voor romantiek, tradities en degelijkheid. Oude klassieke auto’s geven vaart en elegance, vooruitgang gebaseerd op traditie. Koetsjes kunnen ook; sprookjes worden waar. Aan boord staat voor huwelijksbootje. Een nieuwe trend is trouwen in het buitenland. In een gondel, of uitzicht over Kuwait City!
Onwillekeurig vraag ik me af of dit paar uit downtown Harderwijk het lang heeft volgehouden. Het ziet er naar uit dat hij te graag wil en zij ‘m in toom weet te houden. Nu of nooit stel. Nog steeds stickers op hun zolen.
De wereld kijkt toe of loopt voorbij. De kelnerin houdt zich even in om mijn plaatje niet te verstoren. Zit er iets verontschuldigends in die blik? Of is het meewarigheid?
Nee, ze denkt dat ik er bij hoor.
Zwaar Weer in Zwart Wit
Zaterdag, een van de smerigste zwart-wit afdrukken gekocht die ik ooit heb gezien. Er is vocht bijgekomen; het weer zit er in. Daarnaast zo’n zware verzilvering dat de helft van de afdruk een negatief lijkt.
Vorm en inhoud gaan hier in elkaar over. Deze storm lijkt buiten deze afdruk getreden om de verbeelding ervan alsnog te vernietigen.
Er is gefotografeerd tijdens zeer zwaar weer met de blik naar open zee. De fotograaf heeft zich vast vast laten binden op dit havenhoofd om zich alleen op dat baken in de verte te concentreren. Houd ik de horizon wel recht? Komt er geen water op m’n lens? Houdt de zon het nog even vol? Tussen deze twee golfbrekers is de ergste opzwepende golfslag wel gaan liggen, maar het water heeft nog niets van zijn kracht verloren en kolkt in de rondte.
Zonnestralen breken als lichtbanen door het dikke wolkendek. Zoals zeventiende- eeuwse schilders zulke spotlights gebruikten om de nietigheid van de mens tegenover die huizenhoge golven weer te geven. Die lichtbanen steken dan altijd briljant af tegen donkere donderluchten. Hier niet anders. Kathedralenlicht.
De oplichtende plas rechts onderin is als een gat in de duisternis; je zou er in willen verdwijnen om voorgoed aan dit oorverdovende geraas en getier te kunnen ontkomen.