franfotoblog

Life imitates Art

Zelden zo’n direct voorbeeld gezien van de bekende uitspraak van Oscar Wilde.

Deze kunstenaar wist wat ze wilde. De affiche is met regelmatige snedes opengereten. Er is geen moeite gedaan om de opstaande snijsels er verder af te trekken. Dit is al schokkend genoeg. Alsof het net gebeurd is. Er loopt een gekerfd kruis over Marina’s neus en onder haar ogen. Misschien de eerste aanzet tot dit ‘Gesamtkunstwerk’? Snijden doe je om tot een kern te komen of echte pijn te voelen, maar het kan ook Marina’s gezichtsuitdrukking zijn die dit opriep. Of haar hele oeuvre.

Aan de achterkant van deze affichehouder hangt dezelfde poster; onbeschadigd. Kennelijk stond de bewerkster hier veiliger, uit het zicht van naderende auto’s terwijl ze bezig was. Het tegemoetkomende verkeer, krijgt de boodschap daarom niet mee. Gelukkig maar, ik zou ook  afgeleid zijn, alleen de weinige wandelaars die dit bord op links passeren moeten verder met deze heftige boodschap.

Er zat ook een zilveren sticker op de brede rode linkerbaan geplakt.* Er staat een tekeningetje op van een vampierachtige vrouw met horens, die op de onderlip van een man bijt, die zich volledig aan haar onderwerpt. Er staat “The Devil” onder; en op rechts: “ERICA_INK_PROJ - XXX -Amsterdam 2024 –”. Zij heeft nagels als dolken en kijkt ons aan; we moeten hier getuige van zijn. Het is niet te stoppen. Marina schreeuwt geluidloos; wij staan machteloos.

* In een mailtje van Erica Ink verbaast zij zich ook over de aanwezigheid van een van haar stickers op deze affiche.

Een Oekraïner in Amsterdam

Your host, Bob Dylan

The Theme Time Radio Hour waren radiouitzendingen van een uur, die Bob Dylan maakte tussen mei 2006 en april 2009. Ieder uur werd besteed aan één onderwerp.

Zestien jaar geleden, 2 april 2008, ging het over “Cold”. Van “Cold Turkey” tot “Baby it’s Cold Outside”. Daartussendoor was er ‘reclame’, een weerbericht en hoor je regelmatig luisteraars aan de telefoon met vragen of mededelingen.

Op de officieel uitgebrachte CD’s is het alleen de muziek, hier hoor je wat hij er tussen door vertelde. Zet een cd op en de radio gaat aan. Het repertoire is vroege rock ’n roll, rhythm ’n blues, gospel, country en folk uit de late vijftiger en begin zestiger jaren. Dylan’s vormende jaren. Al komen The Ramones en U2 ook aan de beurt. Maar het is toch vooral die stem die je wilt horen.

De intonatie, de manier waarop hij Amerikaans spreekt, de zeurderige, nasale klank en het tempo. Eigenzinnige pauzes, alsof hij zichzelf verbaast met wat hem nou weer invalt. Altijd gedreven. Hij geeft je de feiten over de liedjes, vaak encyclopedisch. Zoals bij de meeste tekstschrijvers hoor je bezetenheid in het gebruik van taal of woorden. Alsof hij ze in zijn mond laat rondgaan om ze te proeven. Wat ze precies betekenen, of hoe je ze kunt vervormen en er andere betekenissen aan kunt geven.

De 80e uitzending begon met een sloom lopende jazzriff en een femme fatale met een doorrookte stem die zei: “It’s nighttime in the big city… A man falls asleep far from home… The last piece of pie is gone… this is Theme Time Radio Hour with your host Bob Dylan.”

Instant Classic.