Maurice Seymour = Maurice Zeldman (1900-1993) & Seymour Zeldman (1902-1995)
Edith Piaf “le tour de chant d’ no. 2” (1956), Kraftwerk “Trans Europe Express” (1977)
Ik zag iets liggen en ben even teruggereden. Heb het opgeraapt en na een vluchtige inspectie, mee naar huis genomen.
Nadere bestudering levert niet veel op: gewicht 110 gram, hoogte 7,5 cm, doorsnede 3,4 cm met een verloop naar 3,9 cm. Er zijn verschillende metaalsoorten gebruikt. Het voorwerp maakt de indruk een onderdeel te zijn van een as en is flink beschadigd.
Kleur van het metalen mantelstuk is koperkleurig, zou kunnen duiden op een scooter. De bruine neerslag op de bovenkant van het tweede niveau lijkt op gemalen koffie, maar bestaat uit roestresten. De matte tint van het derde nivo zou waarschijnlijk als bewegend onderdeel hebben gefunctioneerd door de matte tint en de horizontale slijtagesporen.
De centrale stelschroef (niet zichtbaar) is 73 mm, met een kop waarin de getallen en codes “A2-70 en LF’ leesbaar zijn. In de kop past een inbussleutel 2. Het bovenste element lijkt te zijn gemaakt van een lichtere metaalsoort, waarschijnlijk aluminium. Dit onderdeel bestaat uit drie delen waarvan de bovenste voorzien is van schroefdraad. Hieraan is de centrale stelschroef gemonteerd. De bovenste cylinder heeft inkepingen, die misschien zouden kunnen wijzen op het paraplu-bout principe.
Schilderijenzolder van ‘De Lokatie’ aan de Distelweg, Amsterdam.
Wij willen het onmogelijke. Onze vorsten moeten niet teveel van ons verschillen, net even iets boven ons staan. Toegankelijkheid suggereren en toch iets gereserveerds houden. Dat straalde van Erwin Olaf’s koningsportret uit toen ik het tussen die lege lijsten, foto's en schilderijen zag staan.
Een lesje in heldere fotografie. Geen bijbetekenissen, hier staat iemand. Hij lijkt licht af te geven, zoals iedere god, als je naar de achtergrond kijkt. Om die grootsheid te versterken heeft Olaf z’n toestel iets omhoog gehouden. We moeten tegen deze man opkijken. Eerst een koning, dan Willem Alexander. Z’n uniform neemt meer dan de helft van het totale beeld in beslag. Het optisch midden bevindt zich op de hoogste rij onderscheidingen. Daardoor ontkom je niet aan een gevoel van voornaamheid voordat je bij dat hoofd uitkomt. Of het zit in je ooghoeken als je kijkt naar de manier waarop hij lacht. Het rechteroog afstandelijk en het linker wat timide vriendelijk. Olaf moet een juiste snaar hebben geraakt bij Zijne Majesteit; ik denk dat die twee elkaar wel mochten.
Het valt me nu pas op hoe dun de rand van de linkerhelft van z’n witte vest onder die rokjas te zien is. Een iets meer naar beneden gezakte linkerschouder en het was een zwart gat geweest. Olaf moet hem hierop attent hebben gemaakt. Of heeft het erin gefotoshopt.
Stom eigenlijk dat ik ‘m heb laten staan.
Bezoekers fotograferen tijdens een tentoonstelling, lekker makkelijk. Leunen op andermans werk. Iedereen denkt dat je de kunst fotografeert.
De eerste foto’s die ik zo tegenkwam, waren gemaakt door Eva Besnyö in het Stedelijk Museum in de zestiger jaren. Naast de samenhang tussen een kunstwerk en een toeschouwer, zie je nergens de ‘humor’ die je bij dezelfde foto's uit die tijd ziet. Haar foto’s hadden meer de boodschap: bezoek eens een museum.
Zo’n erfenis belast me niet om toch foto’s te blijven maken als ik een tentoonstelling bezoek. Op de ‘MOØD(e)’ tentoonstelling van Anton Corbijn in het Cobramuseum hingen lekker grote afdrukken. Je kon afstand houden. Ik volgde deze grijze dame af en toe omdat ze contrasteerde met het jongere publiek, waar zijn werk eigenlijk voor gemaakt lijkt. Maar ook vanwege dat rode riempje.
Voor de foto van Annie Lennox ontstond er iets dat mooi mengde. De verhouding tussen de grootte van twee mensen was uit balans. Annie keek mij wat schattend aan en leek me ter verantwoording te roepen. Ze had me wel in de gaten, leek de vrouw te beschermen. Hun jassen vloeiden in elkaar over. Er moest een stukje passe partout van Anton bij om ze weer los van elkaar te kunnen zien. Doordat ze naar een andere foto keek leek dit eerder op een pose ‘en profil’. Het rode riempje maakte het af. Dank, Anton!