franfotoblog

The Sound of Silence

Waarom voel ik me meestal meteen (zie ook blog 165 ‘Tijdelijke Samenscholing’) aangetrokken tot mensen die zich hebben opgesteld als groep? ➜ Er gaat altijd iets gebeuren. Het doet ook denken aan het maken van een groepsportret. Als fotograaf moet je dan ieder een plaats geven. De belangrijkste in het midden, de kleinsten vooraan.

Iedereen stelt zich dan plichtmatig in rijtjes op. Ik zorg voor wat kleine verbeteringen zoals mannen naast vrouwen, geen klontering van dezelfde kleurcombinaties in de kleding. En alle aandacht bij mij. Kon je het maar zonder die regie, al werkt het wel het snelst.

In het LWL Museum in Münster kreeg ik opeens een cadeautje. In de enorme hal was een groep bezoekers hun audiotoer aan het voorbereiden. Men kende elkaar blijkbaar niet, ze hielden afstand en wachtten af. Daardoor had ieder een eigen plek, en een eigen afwachtende houding en toch bleef er nog wat te raden over. Die achtergrond van een opstijgende trap hielp ook mee, up up and away, straks verkeerde men in hogere sferen.

De opstelling van deze groep correspondeerde met die opgaande lijn. Van de kleinste unit, het zittende echtpaar op links, tot de vrouw die het dichtst bij me stond en daardoor ook de grootste werd. Als je ziet waar zij mee bezig is gaan je ogen weer terug naar de anderen om te kijken of je vermoeden klopt.

Op dat moment wil de gids of leider van dit gezelschap de laatste audioset aan een andere vrouw geven die net is op gestaan. De vrouw die bovenaan de trap loopt valt bijna in de gulden snede met de man in het zwarte T shirt tegen de muur. Alles in balans.

Het zachte gedempte licht zorgde ook nog voor een sacrale stemming, een suggestie van eeuwigheid. En ik dank de man in de spijkerbroek dat hij die ochtend besloot iets kleurigs aan te trekken.

Alsnog

Omdat ik Anouk het franfotoblog-kaartje niet kon geven waar ze zelf op staat, bij deze.

Cor Jaring

Opeens een beeld van vroeger toen ik door de Vijzelstraat fietste. Iemand had op een zuil/openbaar toilet bij de metro-ingang een postertje geplakt: Cor Jaring in zijn uitmonstering van razende reporter. De plakker moet er een een laddertje voor hebben meegenomen, wat een daadkracht.

Maar wat zou de bedoeling zijn? Toch niet om een plaatje van een raar uitgedoste man te laten zien? Daarvoor is de urgentie te groot. Je ziet een man met een eigenaardige helm op, voorzien van antennes en een microfoon. Hij houdt een camera in z’n rechterhand. Door de hoek van het toestel lijkt dit op een selfie in een spiegel.

Toen noemde je dat een zelfportret. Maar de scheve hoek maakt dat onmogelijk. Zelfontspanner? In het overzichtswerk ‘Cor was hier’ omschrijft  Sander Troelstra dit hoofddeksel als 'zijn pershelm'. Omdat hij er overal, als een soort Weegee, als eerste bij was. De politie sloeg er toen stevig op los, zo’n helm was niet overbodig. En ze zouden weten met Cor Jaring van doen te hebben.

Uit zijn foto’s bljkt belangstelling voor spirituele zaken. Je ziet een Amsterdam waarvan je je al bijna niet meer kan voorstellen dat het ooit bestaan heeft. Een gedeelte van het imago van ‘het magisch centrum’ bestond ook uit het onderzoek naar spirituele middelen. Als hij Bart Hughes fotografeert die een derde oog in zijn voorhoofd boort, dan is dat een historisch feit, maar ook een bewijs dat er behoefte was aan een hoger bewustzijn. De Insektensekte, de zich in zichzelf kickende Johnny van Doorn, de witte wijze man die op de Dam zitting hield, Simon Vinkenoog aan de LSD, de wietplantjes op de boot van Kees Hoekert. Om de provocaties van die tijd hing ook een geheimzinnige sfeer. Magie maakt je ook ongrijpbaar.

Cor Jaring leek in contact te staan met dat andere universum, vandaar die voelsprieten op z’n hoofd. Maar 5G zendmasten bestonden er toen niet. Het deed er niet toe; zo zou de toekomst er uit gaan zien.

Fotograaf rechterfoto onbekend

Herdenken

In het Berlijnse ‘Jüdische Museum’ heeft men de vernietiging van Joden in de tweede wereldoorlog verbeeld door metalen plaatjes voor een zwart gat te leggen. Ieder plaatje heeft een gezichtje. Het voelt zeer ongemakkelijk om hier overheen te moeten lopen.

In Amsterdam is gekozen voor een goudkleurig labyrint van steentjes in de buitenlucht waarop de namen van de weggevoerden staan. Je kunt ze aanraken. Bijna alsof je ze even vast kan houden. Een hoek die in een punt uitloopt is hier het ‘zwarte gat’.