Zucht
Vroeger begreep ik dit soort foto’s niet. Het ging lang niet altijd over reclame voor nylonkousen. Het kon ook om auto’s gaan of sigaretten, schoenen of vloerbedekking, een avondje uit of vaker de taxi pakken. Maar altijd met benen van verleiding.
Ging het nou om de vorm van zo’n vrouwenbeen of wat ze aanhad? Of misschien net op het punt stond weer uit te doen? Films uit die tijd gebruikten de nachtclub als metafoor. De onderwereld, foute muziek, veel roken, lelijke dikke mannen, slechte vrouwen en drank om alles te vergoeilijken. Dan stopt er een auto, je ziet een close up van een deur die opengaat. Er komt een damesbeen naar buiten; madam is gearriveerd. Action!
Ik weet niet wie dit gefotografeerd heeft, maar wat een finesse. Het koele blauwe licht dat iedere passie doet bevriezen. Het zal van deze benen moeten komen. Of van onze gedachten bij het kijken ernaar. Hoe een roodbruin stukje zool, bijna op het kruispunt van diagonalen, een verleidelijk aanzetje wil geven tot opflakkerende ‘passie’. De zachte glans van nylon, strak verpakt vlees. De betekenis van een kunstmatige naad. Is dat een barkruk? Is er nog meer te zien?
Overal geheime tekens, nergens houvast; levensgevaarlijk. Intimiteit op afstand.
En dan zie ik twee gaatjes in deze oorlogsuitrusting. Halverwege de zijkant van de linkerdij en net onder de rand van het ‘manchet’ van deze kous. Die maken het goddelijke opeens menselijk. Bij zoveel perfectie kan dit geen toeval zijn. Het is opzet, ze maken het realistischer; de finishing touch.