Zomers Buiten
Zo te zien een doodgewone foto van een uitzicht. Nou ja, gewoon.
Middelhoge schapenwolkjes à la Magritte. Een venster dat uitkijkt op een paradijselijk landschap. Je verlangt naar de verte. Zoals in de portretten met uitzicht van Jan van Eyck en Rogier van der Weyden. Zogenaamd niets aan de hand. De ramen staan wijd open om een zuchtje wind te verleiden de hete kamer te verkoelen. Het blijft snikheet. De zon is op z’n hoogste punt. Het is twaalf uur ‘s middags.
Alles wat je ziet is contrastrijk. Alleen maar hoge lichten en diepzwarte schaduwen. Vooral als je tegen het licht in kijkt. Als je dan het licht meet in de donkerste partijen, zullen de normaal aangelichte partijen er als overbelicht uitzien. En omgekeerd. De verschillen zijn te groot. Voor reflectieschermen staat de zon te hoog boven het dak.
Dan maar een koekje van eigen deeg. Extra lamplicht of inflitsen is de enige remedie. Wel opletten dat er geen valse schaduwen ontstaan. Niet helemaal gelukt. De bloemen heb ik daarna weer terug in de schaduw gezet en hebben als beloning een extra scheutje water gekregen.
Onze ogen zien wat we kennen, ook al klopt het niet.