Vrouw in vouw
Voordat ik op de Grafische School zat wist ik niets van drukwerk. Je las de krant en daarna gooide je ‘m weg. Dat een krantenpapierbaan met een bloedgang over allerlei cilinders perfect sluitend vierkleurenwerk af kon leveren, moest je eerst zelf meemaken. Een millimeter verschuiving van de kleuren van een foto, dat ziet iedereen.
Onze ogen zijn gewend aan zulke perfectie. Op die school kwam ik erachter dat er daarbij ook een hoop verborgen bleef. Om goed drukwerk te leveren maak je gebruik van trucs.
Dit is er zo een. Uit het kunsttijdschrift ‘Mister Motley’. Door het aan elkaar lijmen van vellen papier in de rug van een tijdschrift, ontstaat een hobbel. De lezer wil het blad plat neerleggen om alles goed te kunnen bekijken. Door die opbolling in de rug is dat onmogelijk. Er vervalt informatie. Een gedeelte zal in de vouw onzichtbaar blijven.
Bij deze foto van een zalenvrouw in het Pushkin Museum wil je graag haar gezicht zien. Dat geeft een indruk van haar en het Russisch museumbeleid.
De lithograaf zal van de foto twee opnames naar de drukker sturen die elkaar net overlappen, waardoor het wegvallen van beeld op die plek wordt opgeheven: het zgn. ‘Freeswit’. Bijna weer een twee-eenheid.
Druk je de rug goed plat dan blijkt deze vrouw eigenlijk een tweekoppig monster. Of iemand die uit zichzelf treedt door de aanwezigheid van zoveel schoonheid. Tweeling in één jurk kan ook. Ik herinner me Russische bewaaksters en hun ogen in mijn rug.
Ik lees net bij K. Schippers: “Dit zit in de vouw van een ogenblik, dat wat altijd weer gebeurt zonder dat het in de herinnering wordt opgeslagen.”
[ met dank aan Drukkerij Raddraaier ]
Fotografie Andy Freeberg