Voorgoed verdwenen
Waarom is deze foto ooit gemaakt? Waarom staat een jongen met een gitaar op de hoek van de straat? Had hij daar ook gestaan als hij een pijpsleutel of een verhuisdeken in z’n handen had gehad? Of is het die connectie met een straatmuzikant die alle kinderen betovert en ontvoert? Dan moet deze rocker nog een hoop leren.
Het pittoreske van dit binnenplaatsje, zoals het gemetselde boogje en de lantaren, doet eerder aan een familiekiekje denken; hier kan de buitenwereld niets mee. Je loopt met een vriend door de stad en wil foto’s van hem maken. Hier dan maar.
Er zit geen glamour achter. Z’n rechterhand maakt gitaarbewegingen, maar de linkerhand verdomt het dit te bevestigen. Ook niet doordat hij tijdens het spelen zomaar werd gefotografeerd. Hij vertegenwoordigt iets. De stand van z’n rechterbeen duidt eerder op berusting dan op gemak. Als zij het wil, vooruit dan maar.
Zij is Astrid Kirchherr (1938 - 2020), in 1960 een studente fotografie aan de Hamburgse kunstacademie. Ze heeft net The Beatles ontdekt, die een contract hebben op de Reeperbahn, en is verliefd geraakt op de bassist, Stuart Sutcliffe. Geen echte muzikant, wel een mooie jongen. Met ambities, hij moest en zou kunstschilder worden. Op haar foto’s zie je ook het veelzijdige van zijn uiterlijk. Hier iets van James Dean, dan weer een straatschoffie of een beatnik. Essentiëel is de haardracht. Rond 1960 zie je de kuif verdwijnen en valt het haar over je voorhoofd. Het ontkent dat je net van je Harley bent gestapt.
Kirchherr maakt de eerste echt professionele foto’s van The Beatles. Ze zet de toon voor de komende jaren. Ze gaf ze een status. Geen brallerige nozems meer, maar zelfverzekerde muzikanten die hun vak ernstig nemen. Banden met de Franse cultuur. Het haar, de lederen jacks en de coltruien. Ze wilden serieus worden genomen.
Altijd een sterk element in je werk. Klanten zijn daar gevoelig voor. Kirchherr was een pionier in de popfotografie.
Fotografie Astrid Kirchherr [met dank aan Max Kisman]