Voor altijd
Bruidsreportages zijn fascinerend. De foto’s, niet de video’s. Theaterfotografie in het openbaar. Ook het plezier om gehaaide collega’s op straat aan het werk te zien. Of het nu opgelegd pandoer is of zware romantiek. En iedereen is blij.
De bruidsreportage van m’n ouders bestond uit een serie foto’s gemaakt voor, tijdens en na de kerkdienst. Het officiële studioportret zat er zelfs niet bij. Dat ze gelukkig waren kon je zo wel zien.
Nu moet dat bewezen worden met bijzaken. Het is gebruikelijk dat het nieuwe echtpaar tussen receptie en diner een uurtje met een fotograaf doorbrengt op een locatie naar eigen keuze. De fotoreportage verloopt volgens een vast draaiboek. Het heeft me altijd verbaasd, op de mooiste dag van je leven in clichés te vervallen.
Verborgen symboliek, water symboliseert groeikracht. Een fontein, waterval, watermolen of de zee; dit huwelijk zal vruchtbaar zijn zolang er water is. Of de klassieker: zonsondergang boven zee! Terwijl zonsopkomst eigenlijk beter past bij nieuw begin. Een ruïne staat voor romantiek, tradities en degelijkheid. Oude klassieke auto’s geven vaart en elegance, vooruitgang gebaseerd op traditie. Koetsjes kunnen ook; sprookjes worden waar. Aan boord staat voor huwelijksbootje. Een nieuwe trend is trouwen in het buitenland. In een gondel, of uitzicht over Kuwait City!
Onwillekeurig vraag ik me af of dit paar uit downtown Harderwijk het lang heeft volgehouden. Het ziet er naar uit dat hij te graag wil en zij ‘m in toom weet te houden. Nu of nooit stel. Nog steeds stickers op hun zolen.
De wereld kijkt toe of loopt voorbij. De kelnerin houdt zich even in om mijn plaatje niet te verstoren. Zit er iets verontschuldigends in die blik? Of is het meewarigheid?
Nee, ze denkt dat ik er bij hoor.