Vleuten by Night
Soms komt alles samen. Niet direct toen ik deze foto maakte, maar achteraf. Dan ga je pas betekenissen geven, mogelijkheden overwegen. Verwonder je je over zoveel toeval.
Een vrouw loopt uit het licht de duisternis in. Haar enige bescherming is een paraplu. Ze ziet nog maar de helft van haar omgeving. Is ze daardoor extra kwetsbaar? Schermt ze zich af? Is ze eenzaam? Vermoeid?
Dan het prachtige licht. Een combinatie van m’n flits en het aanwezige lantarenlicht. Het donkere vlak van een nachtelijke hemel is te gebruiken als een vorm van display; alles wat je er op legt zal, als een ring op een juwelierskussentje, bijzonder overkomen.
Ik had het geluk dat de cremekleurige stof van haar jasje soepel langs haar heupen plooide en haar tas dezelfde tint had. En dat de manchetten werden benadrukt door een grote knoop. De scherpte lag precies op haar ceintuur, alles er om heen bewoog terwijl ze van me wegliep. Het is lastig om iets scherp te houden dat op je afkomt of zich van je verwijdert. Op een eigenaardige manier ondersteunden deze stof en het romige licht elkaar. Als de kleur van haar paraplu een andere was geweest was de sfeer minder luchtig geweest.
De lichten van de lantarenpalen lijken zich allemaal naar haar toe te buigen. Het zou ook een filmset kunnen zijn waar ze dadelijk in het lamplicht een scène op een verlaten parkeerplaats moet spelen.
En nu, na een jaar coronagedrag, interpreteer je het voorwerp dat ze in haar linkerhand houdt heel anders. Toen was het gewoon een hoesje voor een paraplu.