Vier meisjes, vijf bellen
Dankzij Messi weer eens even met de neus op de feiten gedrukt dat genialiteit er vaak zo eenvoudig uitziet. Dat je in zo’n stadium eigenlijk niet meer kan spreken van geluk, maar dat jij het geluk kan laten doen wat essentieel voor je is.
Ik heb altijd een zekere wrevel bij het bekijken van het werk van Vivian Maier. Dat komt door het met veel bombarie aangekondigde debuut in 2008, dat meer met de ontdekking te doen had, dan dat het iets toevoegde aan Amerikaanse straatfotografie uit de vijftiger jaren. Een enorme opkikker voor de galeriewereld en fotoboekenuitgevers. Je komt te vaak namen tegen van verzamelaars die veel werk van haar in bezit hebben.
Al haar foto’s hebben een kil karakter. Veel meer dan het laten zien dat ze iets raars zag, komt ze niet. Meer verwondering dan ermee begaan zijn. Ze liep er langs en keek er naar. Misschien waren Robert Frank of Diana Arbus toen nog onbekend in Chicago.
Helen Levitt heeft ook jarenlang over straat gelopen. Als je dan iets tegenkomt ben je niet met alles direct tevreden. Daarvoor heb je al genoeg gezien. Vaak zijn haar vondsten eenvoudig, maar hebben een diepere laag waardoor ze universeel zijn. Bij Doisneau zie ik hetzelfde. Het lijkt altijd of iedereen dit had kunnen maken. Voor mij zijn die zeepbellen nooit stuk gegaan. Een sprookjeswereld en de realiteit. Geen verschil tussen zwart en blank, en een kinderlijke verbazing over die vluchtigheid. Alsof het even andere planeten zijn.
Voor haar eerste boek ‘A Way of Seeing’ schreef James Agee in het voorwoord: “In their general quality and coherence [Levitt’s] photographs seem to me to combine a unified view of the world, an uninsistent but irrefutable manifesto of a way of seeing, and, in a gentle and unpretentious way, a major poetic work.” Ozo.