Vakantieheimwee
Zo ziet het er van binnen uit, deze herinnering. Een snikhete dag in een Frans dorpje. Middaguur, alles dicht. De enige koelte is te vinden in een donker hoekje van de kerk waarvan de deuren nooit gesloten zijn.
Daar dacht ik aan toen ik daar stond. Een foto maken met de opzet het er als een herinnering uit te laten zien. Zo warm was het helemaal niet en de supermarché buiten het dorp was altijd open. Maar zo zou het er vast in m’n geheugen uit gaan zien, alle clichés van een herinnering die je weer een jaar lang probeert vast te houden. Alsof je even een blik in een perfect bestaan hebt gekregen, zoals Mozes een flits van het Beloofde Land mocht zien.
Dat licht! Strijklicht op een heiligenbeeld dat je probeert te verleiden om met haar mee te lopen, verder het beeld in. Haar gezicht en de plooien van haar mantel konden niet beter worden aangelicht. Misschien wil ze je laten verwonderen over het schijnsel op de vloer vlak voor haar. Een stervormige reflectie van een kerkraam in de vorm van een dartboard. Waar komt dit licht vandaan? Van boven? Of misschien toch uit die nauwe opening achter haar? Verderop staat een gehavende toegangsdeur nog open en zorgt voor precies genoeg licht om die verouderde biechtstoel en een verloren lezenaar niet te verliezen in de duisternis. De tragiek van nog functioneel, maar wel afgedankt.
Door de zachte belichting in de spelonken zorgen de schimmels en de verweerde oppervlaktes van de bogen en pilaren bijna voor een onderwaterwereld.
En het besef dat de digitale techniek dit allemaal mogelijk maakt om te bekijken: zichtbare details in de donkerste partijen en geen overbelichting in de heldere onderdelen. Alles is hier in evenwicht; ik voel de heimwee nu al.