Uomini Italiani
Ik heb deze twee foto’s even naast elkaar gezet. In m’n geheugen zitten ze vlak achter elkaar, alsof ze uit elkaar voortkomen. Uit m’n archief blijkt dat ze een minuut na elkaar gemaakt zijn.
Ik was toen aan het werk op het Piazza Grande in Arezzo. Deze twee plekken liggen 10 meter van elkaar. Op links een straatje dat omhoog loopt en rechts, de trap er naar toe.
De verleiding om in Italië op straat te fotograferen is onweerstaanbaar. Het is alsof je in die historische centra in een operadecor rondloopt. Je ziet Italiaanse mannen altijd perfect opgesteld in groepjes op pleinen staan. Ze spreken zangerig en gepassioneerd, zijn stijlvol gekleed en zetten hun meningen met hun handen kracht bij. Met duim en wijsvinger een rondje maken als ze “pico bello” zeggen. En er omheen de meest klassieke decors uit de architectuur.
Gebarentaal en een theatrale omgeving. Je kunt er alles van maken. Wat doet die lege omlijsting daar aan de muur? Was dat vroeger een raam of was het een soort schrijn voor een wenende maagd met plastic rozen? Hangen hier anders de overlijdensaffiches? En waarom heeft die man de steun van 'n muur nodig? Is het de broer van Robert de Niro? Of een gids die even uitblaast en wacht tot de rest van de groep zich weer bij hem heeft gevoegd?
Alweer zo’n strategische positie; bijna gulden snede, het hoofd precies voor die kabelgoot en de rechterhand precies op de drempellijn van die kolossale ingang.
Ze zijn ermee geboren, mamma mia.