Uit een kartonnen kinderkoffertje 3
Jezelf blootgeven zonder veel te laten zien. Het zonnescherm zorgt ervoor dat we alleen zijn. Helemaal bloot of gesuggereerd? Misschien is het wel de meest sexy manier om met naakt om te gaan, door het schijnbaar te ontkennen. Alle fantasie moet dan van mij komen. En toch …
Alles is schijn, natuurlijk. Ik zie drie mogelijkheden: met haar toestemming, toeval of opzet van de fotograaf. Ik let op haar expressie, hoe kijkt ze? Open, zelfs een beetje schuchter. Maar haar hoofd lijkt zich een beetje af te draaien en haar rechtermondhoek heeft iets besmuikts. Ogen als spleetjes, ze voelt zich niet helemaal op haar gemak. Maar ik mag haar best zo zien. Ze heeft haar zonnebril even in haar linkerhand. We kunnen elkaar recht in de ogen kijken. Open en bloot, ik denk dat het er niet toe deed. Dat de fotograaf deze vrijheid nam in een sfeer van vertrouwen en intimiteit.
Alle beelden uit het kartonnen kinderkoffertje zijn gemaakt in het begin van de zeventiger jaren. De toen hippe trend van het natuurlijk bloot (te zien op popfestivals als Woodstock en Kralingen) onder jongeren, maakte foto’s als deze in de huiselijke kring ook mogelijk. Mick Jagger in zijn jumpsuit en voormannen als Roger Daltrey (The Who) en Robert Plant (Led Zeppelin) waren blikvangers met hun ontblote bovenlijven. Met Diane Arbus op een nudistencamping en Ed van der Elsken op het naaktstrand; onthullend, alternatief en lekker om naar te kijken. De mooiste reclametekst voor een grotere omzet in wollen kleding uit die tijd: “Liever naakt, dan namaak.” Niks aan toe te voegen.