Uit een kartonnen kinderkoffertje 2
Een dagje naar het strand. Er is een schip aangespoeld, dus camera mee. Zomaar zitten op het zand achter prikkeldraad en een bordje: “Verboden Toegang volgens het zeeregelement art.3 “. De jongen op rechts maakt een foto met zijn Kodak Instamatic. Niemand lijkt zich bewust van het gevaar aan de horizon. ‘Jaws’ avant la lettre.
Ik zie ook verschillende lagen. De puurheid van een witte zandvlakte. Vier ramptoeristen zonder bagage, keurig ingedeeld tussen paaltjes. De samenhang en tegelijk ontkenning tussen dichtbij en veraf, en groot en klein. De nabijheid van zo’n schip dat je alleen maar uit de verte kent. De overeenkomst met foto’s van jachttrofeeën.
Vreemd dat dit gezelschap zich liever naar de camera richt dan waar zij voor gekomen zijn. En opvallend dat de fotograaf meer zand dan hemel op de foto wilde. Groot gelijk; het zand heeft het schip eigenlijk doen stranden, zo wordt het een science-fiction landschap waar alles mogelijk is. Een vale kiel kan hier zelfs stuifzand suggereren.
Ik zag voor het eerst hoe groot zulke schepen waren toen ik zes jaar was. Bij Bergen aan Zee was de ‘Katingo’ gestrand. De anders hoge toppen van het duinlandschap aan het eind van de Zeeweg waren ineens zandhoopjes, als je ze vergeleek met wat er in de verte bovenuit stak. Hetzelfde gevoel als ik cruiseschepen langs de Amsterdamse skyline zie glijden.
Dit is de ‘Wang Chu’ die in 1973 strandde bij Castricum aan Zee. Na een poging het schip recht te trekken kwam het nog vaster te liggen. Nadat er brand was uitgebroken werd het in stukken gezaagd en verdween het als schroot in De Hoogovens.