Uit een kartonnen kinderkoffertje 1
Als ik ze in deze volgorde zet, ontstaat er iets dat niet de bedoeling is. Alsof de tweede foto uit de eerste voortkomt. Dan lijkt het alsof die vrouw zich klaarmaakt voor een volgende ontmoeting, na de vorige leeg en uitgewoond achter zich te hebben gelaten. Te veel Italiaans. Jezelf opmaken is ook teruggetrokken met iets anders bezig zijn. Die weet echt niks over een lege auto. En dan nog.
Misschien dat de bestuurder even het veld in is, om iets te controleren. Die auto staat hier toevallig, voor een trotse eigenaar was een foto van de grille interessanter geweest. Typisch model, ik vraag het even aan Hans Aarsman, die weet alles. Het blijkt een Peugeot type 304, “maar dan de tweede serie met een rechte achterkant”. De neus en achterbak verschillen eigenlijk niet veel van elkaar. Je zou net zo goed vooruit, als achteruit kunnen rijden met dit model. De voorruit verschilt niet veel van de achterruit.
Die foto van die dame is intrigerender. Hoe komt ze daar terecht? Nergens een bushokje. Een zitje langs de rand van een veld vind je niet zo snel. Dat stoeltje moet meegekomen zijn met het vervoer. Er zit intimiteit in dit beeld, deze vrouw kende de fotograaf. Het zou een model kunnen zijn dat zich nog even opmaakt voordat ze de rol van een in het veld werkende boerin gaat spelen. Of de tijd gebruikt tijdens het wisselen van een voorwiel. Wat moet je anders?
Privé in het openbaar is spannend omdat je het gevoel krijgt iets te zien dat niet voor jouw ogen bedoeld is. En het wordt er nog beter op als je snapt dat dit alleen maar een toneelstukje is dat voor jou wordt opgevoerd. Teveel toeval. Ik val voor die knieën.