Trots
Schilderijenzolder van ‘De Lokatie’ aan de Distelweg, Amsterdam.
Wij willen het onmogelijke. Onze vorsten moeten niet teveel van ons verschillen, net even iets boven ons staan. Toegankelijkheid suggereren en toch iets gereserveerds houden. Dat straalde van Erwin Olaf’s koningsportret uit toen ik het tussen die lege lijsten, foto's en schilderijen zag staan.
Een lesje in heldere fotografie. Geen bijbetekenissen, hier staat iemand. Hij lijkt licht af te geven, zoals iedere god, als je naar de achtergrond kijkt. Om die grootsheid te versterken heeft Olaf z’n toestel iets omhoog gehouden. We moeten tegen deze man opkijken. Eerst een koning, dan Willem Alexander. Z’n uniform neemt meer dan de helft van het totale beeld in beslag. Het optisch midden bevindt zich op de hoogste rij onderscheidingen. Daardoor ontkom je niet aan een gevoel van voornaamheid voordat je bij dat hoofd uitkomt. Of het zit in je ooghoeken als je kijkt naar de manier waarop hij lacht. Het rechteroog afstandelijk en het linker wat timide vriendelijk. Olaf moet een juiste snaar hebben geraakt bij Zijne Majesteit; ik denk dat die twee elkaar wel mochten.
Het valt me nu pas op hoe dun de rand van de linkerhelft van z’n witte vest onder die rokjas te zien is. Een iets meer naar beneden gezakte linkerschouder en het was een zwart gat geweest. Olaf moet hem hierop attent hebben gemaakt. Of heeft het erin gefotoshopt.
Stom eigenlijk dat ik ‘m heb laten staan.