Timing
Herfstlicht; helder zonder schaduwen of plaatselijke overbelichting. Beneden wordt verbouwd, het is half vijf. De betonspuiters rollen hun slangen op, m’n bovenbuurvrouw wil naar college en er komt een moeder met kinderwagen aan.
Terwijl ze haar wagentje over de gele slang heen tilt, beslis ik dat zij niet de hoofdpersoon in mijn foto gaat worden. Die bouwvakkers zijn teveel in de schaduw bezig om verdere aandacht op te eisen. Dan maar de buurvrouw.
Het lichtblauwe wandje van het chemisch toilet is haar decor. Mijn fiets staat naast haar in het rek. Ze lijkt gevangen in de schaduw van mijn voorwiel. Direct moet ze haar achterwiel over de dikke betonslang heen tillen. Maar zal ook beide handen nodig hebben om haar voorwiel recht te houden. Wat lastig is met zo’n vol mandje met boeken voorop. Tegelijk probeert ze haar mede stoepgebruiker te negeren.
Die doet ook net of ze van niks weet. Alsof ze in een eigen wereld leeft. Ingekaderd door de slangen op straat. Ik wacht tot ze in de schaduw van het ‘wc-tje’ loopt. Alles klopt nu, ik druk af.
Het is een wonder hoe het licht valt en zich terugtrekt waar het minder nodig is. Nog net genoeg in de achtergrond: op de achterkant van de betonwagen, als hoofdlicht op de puinbak en het dak van het toilet. Je noteert het zonder dat je het ziet.
Ik zie liever vrouwen.