Tijdelijk
Soms weet ik niet waarom ik zo nodig een foto moet maken, is het alsof de plek, tijd of gelegenheid zich op dat moment nog niet wil prijsgeven en me dwingt om zo’n beeld maar mee naar huis te nemen om verder te bestuderen. Wel even opletten of alles er goed op staat.
Wat was hier nou zo speciaal? Buiten de raadselachtige mededeling, de primaire kleuren, de zelfstandigheid van ieder apart onderdeel, de benauwdheid die uitnodigde tot verder en dieper die doorgang in te kijken, de opeenstapeling van niet gerelateerde voorwerpen, zo’n misplaatste plant, of de onpersoonlijke industriële indruk, die vreemde verzameling en het achter-de-coulissengevoel; alles was te vangen in één woord: tijdelijk.
Een container in een overdekte ruimte (opslag), een boodschappenmandje (terug naar AH), die rode kast die later nog tegen een muur gemonteerd zal worden, een opgevouwen klapstoel en een tafeltje dat tevergeefs lijkt te wachten op werk, een emmer verf die nog een keer gebruikt moet worden, een ongeopende zak met rijst voor een feest dat nog moet gaan komen, pallets die even opzij gelegd zijn, maar later nog eens van pas zullen komen of feestverlichting die moet wachten op het donker.
De mededeling: “Fiets Buiten!” zou alles kunnen verklaren, maar is te kort om goed te begrijpen. Alsof er naast een schilderij een kaartje hangt waar “Abstractie no.7” op staat. “Ga Buiten Fietsen” is duidelijker, of “Zet Fiets Niet Binnen!” had ook gekund. De gebiedende wijs lijkt op een laatste waarschuwing aan een onbekende fietser, of een vergeetachtige eigenaar met zelfkennis. Waarschijnlijk te weinig ruimte. Ik ben er nog niet uit, maar heb er wel vrede mee.