Things still to come
Overeenkomsten, verschillen? Links een foto van José Pedro Cortes uit “Things here and things to come” (2011), rechts ‘The Daydream’ van Manuel Álvarez Bravo (1931).
Links had nooit kunnen ontstaan in die dertiger jaren. Een afzijdige houding was ongewoon, het was nog steeds bijzonder als je op de foto kwam. Ook teveel bloot. Naaktfotografie was toen niet voor gewone mensen. Behalve in de huiselijke kring. Als fotograaf/galeriehouder Alfred Stieglitz zijn vriendin Georgia O’Keefe bloot fotografeert (20/30-er jaren) benadert hij haar als een marmeren beeld, in de traditie van de schilderkunst. Esthetisch, maar niet echt opwindend. Dat moest je er zelf bij verzinnen.
Deze foto’s lijken gemaakt zonder voorkennis van het model. Daardoor zijn de houdingen naturel. We kijken naar deze vrouwen zonder dat ze zich daarvan bewust lijken. We worden gluurders. Altijd spannend.
Bij Bravo staat het meisje er al een tijd, haar rechterbeen heeft zich ontspannen. Dit gaat nog wel even duren. De vrouw op links had eigenlijk eerst iets anders te doen, of probeert zo stiekem mogelijk over de rand te gluren. Ze maakt zich zo smal mogelijk, ik ben hier zogenaamd niet. Die intimiteit wordt verhoogd door de balustrade. Vanaf beneden valt er niet veel te zien. Dat is alleen voor de fotograaf en ons. Zelfs de overburen worden flink gedwarsboomd door gebladerte.
Het is niet meer te achterhalen of het bij Bravo om veel meer ging dan een prachtig moment, dat zich voor zijn ogen afspeelde. Maar hij heeft ook veel foto’s gemaakt waarop mensen duidelijk poseren.
Bij Cortes zie ik meerdere lagen. Een mengeling van terughoudendheid en nieuwsgierigheid. Bloot in stedelijke omgeving, privé tegenover openbaar, een zacht lichaam tussen het beton. Het is haar houding die de schijn van het toeval suggereert. Maar uit ander werk blijkt dat hij vaker dames voor een raam of borstwering zet. Alsof ze voor een laatste barriere staan. In 1931 konden ze daar nog alleen maar van dromen.
Fotografie José Pedro Cortes, Manuel Álvarez Bravo