Stilte
Ik heb deze indrukwekkende foto maar even van de NOS (?) betrokken. Theatraler kan niet. Als beeld, historisch feit, ceremonie of belevenis, je hebt het gevoel dat je dit nooit kunt vergeten. Met niets te vergelijken, te bijzonder. Ik had deze foto zelf willen maken. Zeker met zo’n camera.
Het moet zeker voor buitenstaanders eigenaardig zijn dat de zes hoofdrolspelers, bedienend personeel uitgezonderd, zoveel ruimte nodig hebben. Waarom een spreekgestoelte, die koning had het toch ook direct aan die vijf anderen kunnen vertellen? Preken voor een lege parochie; nationaal kan je dit toch niet noemen.
Desolate stilte. Wat moet je fotograferen als er niets te zien is? Je zoekt als fotograaf naar verwijzingen of onderwerpen die iedereen zal herkennen. In deze Coronatijd een ziekenhuisbed tussen een woud van kabels (ingewikkelde techniek), een gezicht met mondkapje (het menselijk aspect) of dit beeld van deze dodenherdenking (mag je niet bij zijn). Een vertaalslag in bedrieglijke eenvoud over vérstrekkende betekenissen.
Een paar mensen in een onmetelijke ruimte, zo stel je je het einde der tijden voor. De laatste overlevenden. De bebouwde omgeving is een plat decor. Hier wonen geen mensen meer.Tijden die op ons neerkijken. Hoe Rembrandt hier rondliep of dat er geschoten werd vanuit dat bruine gebouw links naast het Paleis. Doet er allemaal niet meer toe. Zó ziet het er nu uit. Al die doden herdacht, door maar zes mensen. Lijkt het.
We zien weinig, maar weten alles.
Fotograaf onbekend