Spandoek
Protest van bewoners van de Nassaukade, die als doorgangsroute wordt gebruikt. Gezien op AT5, de nieuwszender van Amsterdam. Het past nog net op een éénpersoonslaken (130 x 200 cm).
Ik viel meteen voor het uiterlijk. Compact. Dansende letters, alleen maar kapitalen. Die zijn duidelijker en urgenter. Ook geen woord teveel, alleen ‘van’ zou je weg kunnen laten. Telegramstijl en toch beschaafd.
‘N’kade’ vind ik te kort door de bocht. Tevergeefs probeert die apostrof zich ertussen te wringen. Dit kun je alleen begrijpen als je op de Nassaukade zelf woont. Iemand uit de Lohmanstraat ontgaat dit. Als het woord “Geen” niet gebruikt was, hadden die vijf ontbrekende letters er nog wel bij gekund. Maar zonder ‘Geen’ is het teveel berusting. En zover is het nog niet. “Geen” is hier essentieel.
Het krijgt de meeste ruimte. Heeft meer wit, is ook iets groter. De ‘N’KADE’ mag van alles worden, maar GEEN afvoerputje. Daar zou ik een uitroepteken achter hebben gezet, of een streep eronder. Deze ontwerper heeft zich ingehouden, veel beter.
Slim om “Laat ons niet stikken” in groen te schilderen! Drie maal woordwaarde: voor het milieu, en zowel letterlijk als figuurlijk. Zij willen kunnen ademen, je voelt je meteen solidair.
Maar wat écht blijft hangen is de weerbaarheid. Ondanks de wapperende wind en strakgetrokken lakenpunten, ieder woord blijft leesbaar. Doet denken aan de belettering op de hoes van “Rubber Soul” van The Beatles. Hoe tekst naar een hoek kan worden gezogen en toch leesbaar blijft.
Letters houden stand in ieder bewind.