Souvenir
Het gevoel naar een medaillon te kijken, zo’n fotootje dat je in een hartje om je nek draagt en af en toe open kunt klappen. Dan weer of het normaal is om een brandende sigaret in een gezicht uit te uitdrukken.
Het verschil tussen fantasie en praktijk is hard. Van het Gran Palace is niets meer over. Mary M. uit Liverpool mailde: “We used to go to Lloret de Mar, quite a bit in the 80’s, had some great times there. I have been looking for the Gran Palace online but can not find it. It was a cabaret/flamenco nightclub on the outskirts on Lloret. Maybe it changed its name. Can anyone help? Love to know if its still there.”
Een antwoord was: “No sorry the Gran Palace closed down many years ago, although the premises are still there they are no longer used for anything, which is a shame!”
Voor mij is ‘Gran Palace’ een afkorting voor “Granny’s Palace”. Iedere bezoekster werd door de huisfotograaf vereeuwigd. Zo te zien een professional. De flits kwam van links zodat je haar gezicht goed kan zien. Geen reflecties op haar brillenglas. Zacht ingesteld, precies voldoende voor een echte huidtint. Ook genoeg om haar alleen te laten zien. En net voldoende schouderbandjes, geen schijn van bloot. Een herinnering voor haar en verdere reclame voor het ‘Palace’.
Dit moet een lucratief bijproduct geweest zijn. Een glazen asbak die precies past in een plastic asbakvorm, waar je de op maat gestanste foto inlegt. Het deed me denken aan rondvaartfotografie. Op het moment dat je aan boord ging werd er een foto van je gemaakt, die tijdens de tocht razendsnel werd ontwikkeld en afgedrukt. Na de rondvaart hingen alle foto’s aan een bord op de steiger.
20 à 30 Foto’s waar steeds hetzelfde op te zien was, het historische moment dat mensen een boot instapten, niet wetende wat ze te wachten stond. Ik werd altijd hebberig van wat bleef hangen. Bij dit souvenir zie ik een tafel vol asbakken met verschillende inlays. Alles wat niet verkocht werd of afgehaald werd later opnieuw aangeboden. Alleen de inhoud verschilde.