Slaapzaal
Dit zie je zelden. Het dagelijks leven was niet interessant genoeg. Hier is iemand met z’n camera naar zolder gelopen die wist wat hij wilde. Je ziet het aan de rolverdeling: een hoofdonderwerp in een harmonisch opgestelde groep. Dat deze fotograaf gevoel voor compositie had, maakt alles nog mooier.
Ik ben weer terug op dat jongensinternaat in het Noorden des Lands. Het gebouw was nieuw, er waren aparte slaapzalen gebouwd. Niet op zolder zoals hier. Acht jongens op een zaal. Ieder had een eigen bed maar geen privacy, net als later in dienst. Eerst pyama aan (onderbroek bleef aan), voordat je je ging wassen of tanden poetsen. Je handen en gezicht waren voldoende, de rest deed je maar ergens anders. Vieze boekjes kon je het beste tussen de kast en de muur verstoppen. Met boeren en scheten laten werd de pikorde benadrukt. Als grappenmakers je onnodig uit je slaap hielden, was het smoren met een kussen een probaat middel.
Ik kijk met bewondering naar het schuine lijntje van de jongen boven op het stapelbed tot die voor de verwarming zit. Het omhoog houden van die deken is natuurlijk fantastisch, maar zou die jongen dat zelf bedacht hebben of had de fotograaf mazzel? Te toevallig. Sliep de fotograaf ook op die zaal of was het een begeleider? Het flitslicht op de radiator en de opstelling van de groep doet aan iemand met enige ervaring denken.
Iedereen heeft z’n eigen ruimte en zit stil. De staande jongen heeft z'n hoofd keurig in een rechthoek en acteert 'acte de presence'. Waarschijnlijk is die half omhoogkomende jongen onder z’n deken rechts, ook geregisseerd. Sliep zogenaamd, perfect kapsel.
In de jongen vooraan herken ik de blik: gedeprimeerd en eenzaam. Altijd naar huis verlangen en eenmaal daar, de routine en het houvast weer missen van je dagelijkse leven ergens anders. Nergens thuis, eigenlijk.