Schaars
Begin met de schoonheid van het detail. En dan hoe je vanuit iets abstracts een werkelijkheid kan maken. ‘Ellsworth Kelly’ zingt het zachtjes. Dat zou een ingang kunnen zijn. Strakke figuratieve vormen in zijn schilderijen. Catawiki heeft het dan over: “Hard Edge, een substijl van postabstract-expressionisme”. Er zijn steeds langere namen nodig om Kunst te kunnen duiden.
Dit zijn afgeknipte stukjes film, de laatste endjes. Analoge relikwieën. Je knipte ze los en gooide ze weg. Ik heb een zwak voor dat transparante schuine lijntje op links. Als je het uitvergroot zie je opeens dat er ook nog een bibberig blauw lijntje een denkbeeldige kustlijn langs de rand van een afgrond volgt. Kleur in zwart/wit!
Niets aan geretoucheerd. Alle stof, vlekken en haartjes zitten er nog op. Op links zijn er kalkresten zichtbaar. De film is in een gebied met hard water gespoeld, het laatste straaltje is in een spoor van kalkvlekken opgedroogd. Geen Kodak Photoflo gebruikt. Die kalk zat altijd op de glimmende kant, je poetste het makkelijk weg.
Ik kan bij simpele tegenstellingen nooit kiezen tussen twee partijen. Hier wit en zwart, maar welke is nu het belangrijkst? Wit, hoop ik. Het liefst zou ik dat zwarte negeren, maar ik snap dat het wit alleen bestaat door die donkerte.
Als ik door m’n wimpers kijk, zie ik op links boven een zwart stuk land, een zonsopkomst of -ondergang, waargenomen onder een afdak, tentdoek of een autodak. Dan weer een guillotine. Op rechts kom ik niet veel verder dan een voordeurbel, een openstaand schuifluik of dominosteen.
Alles verzonnen vanuit eerdere ervaringen; alles om maar een houvast te hebben.