Rolmodellen
In een doos op straat met speelgoed vond ik deze twee mannen die elkaar tussen de kluwen dino’s en legostenen waren gaan omarmen. Ik heb ze op de vensterbank gezet om er nog wat langer naar te kijken. Zonder dat reddingsvest had ik ze vast laten liggen.
Het vest bleef me bezighouden. Als dit voor kinderen bedoeld was konden ze er ‘reddertje’ mee spelen. Geen heroïek van schietende soldaten, fantasie ruimtewezens of stripfiguren, maar het drama van redden of gered worden. Heel actueel. Op een witte ondergrond was het nog net niet voldoende voor een foto. Er moest iets bij. Een landschap?
Om ze wat bij te lichten gebruikte ik zo’n gouden karton van een chocoladeletter. Toen wist ik het, ze moesten daarop staan. Het werd ogenblikkelijk een nat strand. Nu klopte de scène.
Het vest paste beter bij een jonge man. Dan was hij de redder of degene die gered was. De oudere man zou de jongere complimenteren of verwelkomen. Als redder kon het zijn zoon zijn. Of was ik het zelf? Wil ik eigenlijk dat m’n vader me nog even zo vasthoudt? Dat zou na 63 jaar wel weer eens mogen. Daar droom ik soms van.