Potdicht
Zaterdag naar ‘Bloemsierkunst Vita Flora’ aan het Zuideinde in Landsmeer. Toen we uitgekeken waren op al dat groen begon het net te regenen. Dan maar even gedwongen schuilen onder de luifel voor de winkel. Veel ruimte om te bewegen was er niet. Alles stond vol met planten. En om je heen overal regen, het opgesloten gevoel werd perfect verbeeld door het linkeruitzicht op de buren.
Alles leek hier op elkaar gepropt, alsof je er door een telelens naar kijkt. Niet alleen de opeenstapeling in de huizenbouw, ook de dichtgebouwde groene muur van plantenpotten er voor, ontnam je een wijdse blik. Een hekwerk maakte het allemaal nog onbereikbaarder. Je blik kon geen kant op. Nergens lucht. Het donkere oog aan de muur hield je goed in de gaten en het traliewerk boven je maakte alles claustrofobisch. Geen ontsnappen mogelijk.
Dan begint de fotografische geest zich te verzetten. Hoe kan ik deze dwang doorbreken? Foto maken! Vorm geven aan benauwenis. Als het goed in elkaar zit ontbreekt in dit soort opeenstapelingen de diepte, het lijkt een plat schilderij waarin met vlakken ordening in het beeld is aangebracht. Een soort kubisme. Alles wordt tot vormen teruggebracht. Details doen er niet meer toe. Toen ik later de plastic plantenzak op regendruppels controleerde door er m’n hoofd erin te steken, kreeg ik weer even dat verstikkende gevoel.
In sommige tuincentra bereidt men zich voor op Halloween; griezelen zonder dat het eng wordt.