Politiefoto
Overal evenveel licht: geen slagschaduw, geen drama. Gewoon een telefoontje gebruikt. Toch doet de eerste indruk anders vermoeden, iets ernstigs. De fotograaf houdt gepaste afstand in beveiligde kleding. Een schrale omgeving, kalkresten, kale planken en plastic buizen. Niemand wil hier zijn, een eenzame plek. En een verschrikkelijk vermoeden.
Voor volledig objectief bewijsmateriaal moest je, volgens de Franse politiefotograaf Alphonse Bertillon, eigenlijk recht van boven fotograferen. Hij werkte rond 1900, alles staat op zijn foto’s in een gelijke verhouding tot elkaar. Ieder detail kan wetenschappelijk worden ontleed. Hij maakte ook groothoekfoto’s van het gehele interieur, zoals wij nu makelaarsfoto’s kennen. Hij was de eerste die het paspoortportret een standaard gaf wat betreft de achtergrond, de positie van het het gezicht, het soort licht, de beeldhoek en de afstand tot de verdachte.
Dit wapen vertoont slijtageplekken langs de loop, rond de trekker en uitstulping boven de handgreep. Misschien vaker in- en uit het holster getrokken, dan daadwerkelijk gebruikt. Het werd na 75 jaar tijdens werkzaamheden in een tussenwand aangetroffen, stond in het AD. Volgens een expert was het afkomstig uit de Tweede Wereldoorlog.
In mijn ouderlijk huis vond ik ooit in een geheime sleuf op zolder, nummers van het nazi propagandablad ‘Signal’. Vierkleurendruk uit 1944! Door de chocoladepapiertjes ernaast kreeg ik het vermoeden van een geheime leesplek van de vorige zoon des huizes tijdens de oorlog.
Bij deze foto krijg je het gevoel van een spijtoptant die, op het eind van de oorlog tot inkeer is gekomen of het beter vond niet met een pistool te worden aangehouden.
De ‘verfvlek’ onder de handgreep is een onderdeel van het logo van de Handhaving. Nog nooit een leeuw zo vlekkeloos zien opgaan in z’n omgeving.