Plakboek
Ergens het gevoel dat je hier niet in hoort te kijken. Dit zijn meisjeszaken. Daarom staat haar naam prominent op het omslag: Anneke Roffel, Oudewijk 12, Zevenhuizen. Maar ik kan niet om de pagina’s heen waar het over Willeke Alberti en haar hit ‘M’n Dagboek’ gaat.
Fotograaf Rob Bosboom had Willeke voorgesteld om haar voor ‘Muziek Expres’ te fotograferen als ze in een sleutelzaak een groot slot voor dat dagboek zocht. (Onderschrift: “Dàt is pas een degelijk slot! Met een ekstra stel sleutels, want dié ben je elk ogenblik kwijt, denkt Willeke Alberti”) Later laat hij haar op bed liggen. Eronder staat: “Maandag: vandaag heb ik je voor het eerst ontmoet; ik voel blijdschap in overvloed … dat heb ik al eens eerder opgeschreven …”.
Essentieel voor een plakboek is de spiraal. Door het platliggen wordt het inplakken makkelijker. Anneke deed dat slordig en toch methodisch. Ze knipte haar idolen los en schreef er eigen teksten bij. Deze spread vind ik de beste. Alles lijkt uit het midden te komen. Door de grootte herken je de hoofd- en bijzaken. Drie foto’s over Connie Francis en haar man. Het hele album zit vol met plaatjes over verliefdheid, verloven, verhoudingen of huwelijken.
Ze moest niets hebben van de stevige kant van de popmuziek. The Honeycombs (vrouwelijke drummer) kom je het meest tegen, of Cliff Richard en veel Nederlandse zangeressen. Net zulke meisjes als zijzelf. De Muziek Expres werd het meest gekocht door meisjes. Er stonden paginagrote kleurenfoto’s in om aan de muur te hangen.
”Geef me een zoen”, of “ik hou je jouw” heeft ze onder “Connie Fransis en haar echtgenoot” geschreven. En dat Jos Brink een “knap pe jongen” is. Alsof het familieleden waren.
Honderd jaar eerder verzamelden dames uit de betere stand “cartes des visites”, waaronder portretfoto’s van adellijke en vorstelijke personages, om ze in albums te steken en er een voorname indruk bij de visite mee te maken. Anneke en haar vriendinnen hebben vast hetzelfde gedaan.