Plafondfeest
Twee foto’s zet je naast elkaar ter vergelijking, om te laten zien hoe het één uit het andere voort kan komen, of om een verloop van tijd te suggereren.
De neiging om kwaliteitsnormen toe te passen wordt er ook mee vergroot. De ene is dan beter dan de ander. Hier dus niet. Het is dezelfde, eigenaardige belangstelling voor plafonds. Voor dingen waar we in ons kijken aan voorbijgaan, die boven ons hoofd hangen, voordat we ons weer richten op onze directe omgeving. Ik ken niet zoveel van zulke foto’s. Waarschijnlijk omdat er zelden wat te zien is.
Toen ik het feestelijk versierde plafond ter gelegenheid van Brianna’s eerste verjaardag zag, deed dat denken aan een foto van William Eggleston,”The Red Ceiling”. De suggestie dat je je daar in een peeskamertje bevindt, wordt versterkt door de drie plaatjes in de rechter onderhoek. Ik ken die foto uit zijn boek ‘Ancient and Modern’ en van de platenhoes van Big Star, “Radio City”. Ze schelen 38 jaar.
Ik ben de enige die deze verbinding maakt, Brianna’s moeder heeft nog nooit wat van die Amerikaanse fotograaf gezien of gehoord. Op haar foto is alles klip en klaar, ze heeft slingers opgehangen, is daar tevreden over en legt het vast; leuk voor later. Het zachte licht van de ochtend van de 30e juli 2012 wordt versterkt door de lampenkappen van melkglas en de matheid van de spaarlampen. Laat nu het bezoek maar komen.
Hier geen raadselachtige, bloedrode darkroom met een grillige aanleg van een lichtnet. Dit feest is openbaar en tijdelijk. De slingers komen net uit de verpakking. Eigenaardig hoe het midden van de armatuur het kruispunt van de feestversiering accentueert. Soms zie ik er een gekleurde opstijgende Concorde in. Dan zie ik weer waar de kleuren van de regenboogvlag vandaan komen.